چکیده: مباحث مربوط به قرآن و علوم تجربى سابقه اى هزار ساله دارد، كه گاهى تحت عنوان استخراج علوم از قرآن، تفسير علمى قرآن يا روش برداشت علمى از خوانده مى شود و در طول تاريخ تفسير با فراز و نشيب هايى مورد توجه مفسران و دانشمندان اسلامى و حتى غير مسلمانان بوده است. اين مسأله از طرفى به تفسير و از طرف ديگر به اعجاز علمى قرآن و از طرف سوم به علوم تجربى مرتبط است از اين رو مباحث بين رشته اى و پايه اى براى مباحث بين رشته اى ديگر مثل قرآن و علوم سياسى، قرآن و اقتصاد، قرآن و علوم اجتماعى، قرآن و كيهان شناسى و... به شمار مى آيد. اين روش در طول تاريخ موافقان و مخالفان بسيارى پيدا كرده است و گاهى به افراط و تفريط كشيده شده است كه در اين مقاله از شيوه معتدل يعنى استخدام علوم در فهم قرآن و شيوه هاى جديد آن يعنى نظريه پردازى هاى علمى براساس آيات علمى قرآن به ويژه در حوزه علوم انسانى در راستاى جهت دهى به علوم انسانى دفاع مى شود و شيوه هاى ديگر مثل استخراج همه علوم تجربى از قرآن يا تحميل نظريه هاى علمى بر قرآن نقد مى گردد.

كليد واژه‏ها:تفسير، روش علمى، علوم تجربى، علوم انسانى، قرآن

عبارت «برداشت يا روش تفسير علمى» از سه واژه تشكيل شده است، واژه «روش (= برداشت)» به معناى استفاده از منبع خاص در تفسير است كه معانى و مقصود آيه را روشن ساخته و نتايج مشخصى را بدست مى‏دهد. در مورد واژه «تفسير»، تعريف‏هاى گوناگون ارائه شده1 كه حاصل آنها چنين است: «پرده بردارى از ابهامات كلمه‏ها و جمله‏هاى قرآن و توضيح مقاصد آنها.»
و مقصود از «علم» در عنوانِ مقاله «علوم تجربى»2 است كه به دو شاخه علوم طبيعى3 (همچون: فيزيك، پزشكى، كيهان‏شناسى و...) و علوم انسانى4 (همچون جامعه‏شناسى، روان‏شناسى و...) تقسيم مى‏شود.
اما صاحبنظران تعريف‏هاى متعددى در مورد تفسير علمى ارائه كرده‏اند كه به برخى آنها اشاره مى كنيم:
دكتر ذهبى در مورد تعريف تفسير علمى مى‏نويسد:
«مقصود ما از تفسير علمى، آن تفسيرى است كه اصطلاحات علمى را بر عبارات قرآن حاكم مى‏كند و تلاش مى‏نمايد تا علوم مختلف و نظريات فلسفى را، از قرآن استخراج سازد».5
البته ايشان تفسير علمى را اعم از تفسير فلسفى دانسته است. در حالى كه بنابر تعريف مشهور اين دو روش تفسيرى از هم جداست. و در اين‏جا علوم تجربى در برابر علوم عقلى (مثل فلسفه) مقصود است.
و نيز ايشان به دو قسم از تفسير علمى يعنى «تحميل نظريه‏ها بر قرآن» و «استخراج علوم از قرآن» اشاره كرده است. در حالى كه در ادامه خواهيم گفت كه قسم سومى از تفسير علمى نيز وجود دارد كه همان «استخدام علوم در فهم قرآن» است.
و آقاى امين الخولى در مورد تعريف تفسير علمى مى‏نويسد:
«آن تفسيرى است كه طرفداران آن اقدام به استخراج همه علوم قديم و جديد از قرآن مى‏كنند. و قرآن را ميدان وسيعى از علوم فلسفى، انسانى در زمينه پزشكى، كيهان‏شناسى و فنون مختلف... مى‏دانند. و اصطلاحات علمى را بر قرآن حاكم مى‏كنند و مى‏كوشند كه اين علوم را استخراج كنند».6
اين تعريف نيز به دو قسم تفسير علمى يعنى استخراج علوم از قرآن و تحميل نظريات بر قرآن اشاره كرده است و اما به قسم سوم يعنى استخدام علوم در فهم قرآن اشاره نكرده است.
آقاى راترود ويلانت، نيز در دائرة المعارف قرآن ليدن در مقاله «تفسير قرآن در دوره جديد»، در تعريف تفسير علمى بر استخراج از قرآن تاكيد مى‏كند و مى‏نويسد:
«تفسير علمى بايد در پرتو اين فرض درك شود كه تمام انواع يافته‏ها (دستاوردهاى) علوم طبيعى جديد در قرآن پيش بينى شده است و اينكه قرائن و شواهد روشن زيادى نسبت به آنها در آيات قرآن مى‏توان كشف نمود يافته‏هاى علمى از كيهان‏شناسى كوپرنيكى گرفته تا خواص الكتريسته و از نظم و ترتيب انفعالات شيميايى تا عوامل امراض عفونتى همه از پيش در قرآن مورد تاييد قرار گرفته است».7
عبدالرحمن العك تفسير علمى را اين گونه تعريف مى‏كند:
«اين تفسير در اصل براى شرح و توضيح اشارات قرآنى است كه به عظمت آفرينش الهى و تدبير بزرگ و تقدير او اشاره دارد».8
البته اين تعريف تا حدودى به مقصود اصلى تفسير علمى نزديك شده است. و از تعريف آن به صورت استخراج و تحميل دورى گزيده است.
ولى در اين تعريف روشن نشده كه علوم قطعى يا نظريه‏هاى ظنّى در تفسير علمى استفاده خواهد شد.
آقاى دكتر فهد رومى در تعريف تفسير علمى مى‏نويسد:
«مراد از تفسير علمى اجتهاد مفسّر در كشف ارتباط بين آيات وجودى قرآن كريم و اكتشافات علم تجربى است به طورى كه اعجاز قرآن آشكار شود و ثابت گردد كه آن (از طرف خدا) صادر شده و صلاحيت براى همه زمان‏ها و مكان‏ها دارد.»9
آقاى دكتر رفيعى نيز پس از بيان تعريف‏هاى مختلف و نقد و بررسى آنها تعريف فوق را مناسب‏تر معرفى مى‏كند.10
بنابراين مى‏توان نتيجه گرفت كه روشِ تفسيرِ علمىِ قرآن داراى گونه‏ها و اقسام مختلف است كه بر اساس آن‏ها تعريف‏هاى متفاوتى از آن ارائه شده است، گاهى با عنوان استخراج علوم از قرآن و گاهى با عنوان تحميل مطالب علمى بر قرآن از آن ياد شده است. اما مقصود ما در اين نوشتار همان «استخدام علوم در فهم بهتر آيات قرآن است يعنى منبع علوم تجربى قطعى، به عنوان ابزارى براى تفسير و توضيح اشارات علمى آيات قرآن در آيد، و در اين راستا تمام معيارها و ضوابط تفسير صحيح رعايت شود و هيچ تحميل يا استخراجى صورت نپذيرد».11

خورشيد اسلام، در سرزمين عربستان طلوع كرد و اعراب آن سرزمين را - كه تعداد افراد با سواد آنها، از تعداد انگشتان تجاوز نمى‏كرد12 به علم و دانش دعوت كرد و قرآن را، به عنوان معجزه معرّفى نمود.13
قرآن با دعوت به تفكّر و تعمّق در آيات الهى، خلقت آسمان‏ها، زمين14 و... مردم را از خواب جهل و غفلت بيدار كرد. مسلمانان كه با فتوحات عظيم در قرن اوّل هجرى، به سرزمين‏هاى تازه‏اى دست يافته بودند، هر روز با افكار نو و اديان ديگرى آشنا مى‏شدند. با فروكش كردن نسبى جنگ‏ها، تبادل فرهنگى بين اسلام، اديان و تمدن‏هاى ايران، روم و يونان آغاز شد و ترجمه آثار ديگر ملل، در دوره هارون الرّشيد و مأمون شدّت گرفت.15
مسلمانان علومى مانند: طب، رياضيات، نجوم، علوم طبيعى و فلسفه را از يونان گرفتند و مطالب زيادى، به آن‏ها اضافه كردند و در طى چند قرن، خود را به اوج قلّه دانش رساندند، چنان كه مسلمانان در قرن سوم و چهارم هجرى، بهترين كتاب‏ها را در زمينه طب (مانند قانون بوعلى سينا)، در زمينه فلسفه (مانند شفاى بوعلى سينا)، رياضيات و نجوم نگاشتند.
بارى ترجمه و تأليف آثار غير مسلمانان، در زمينه علوم مختلف، و انتقال آنها به كشور پهناور اسلامى موجب شد تا تعارضاتى بين ظاهر بعضى آيات قرآن و علوم جديد به نظر آيد.
دانشمندان مسلمان، در همان قرن‏هاى اوليه اسلام، در تلاش براى رفع اين معضل، دو طريق را انتخاب كردند كه به اين شرح است:
الف( ردّ مطالب باطل اين علوم كه براى آگاهى مردم و ارشاد آنان صورت مى‏گرفت؛ زيرا بسيارى از مبانى فلسفى و علمى يونان، قابل خدشه و اشكال بود و از طرفى با دين اسلام هم به معارضه برخاسته بود؛ بر اين اساس، كتاب‏هايى مانند: تهافت الفلاسفه (تأليف ابو حامد غزالى) و مفاتيح الغيب (تأليف فخر رازى) نوشته شد.
ب( انطباق آيات قرآن، با علوم تجربى يونان، تا به مردم ثابت كنند كه قرآن بر حق و مطالب علمى آن صحيح است؛ از اين رو، آياتى از قرآن، مانند آسمان‏هاى هفتگانه «سَبْعَ سَمَاوَاتٍ» (بقره /29) را بر سيّارات هفتگانه كه در نجوم يونانى، اثبات شده بود حمل كردند. و از اين‏جا بود كه روش تفسير علمى پديد آمد و رشد كرد. اما اين شيوه تفسير كه همواره با جذابيت خاصى براى جوانان و افراد تحصيل كرده همراه بود در طول تاريخ به صورت يكنواخت رشد نكرده است؛ بلكه گاهى تحت تأثير عواملى اوج گرفته و بعضى اوقات رونق خود را از دست داده است.
اين شيوه تفسير به طور عمده سه دوره داشته است:
دوره نخست از حدود قرن دوم هجرى تا حدود قرن پنجم بود16 كه با ترجمه آثار يونانى به عربى آغاز شد و بعضى مسلمانان، سعى كردند آيات قرآن را، با هيئت بطلميوسى تطبيق كنند )مانند بوعلى سينا). نمونه‏هاى مكتوب تفسير علمى در آثار بوعلى سينا (428-370 ق( يافت مى‏شود.
دوره دوم از حدود قرن ششم، شروع شد؛ هنگامى كه بعضى دانشمندان به اين نظريه متمايل شدند كه همه علوم در قرآن وجود دارد و مى‏توان علوم مختلف را، از قرآن كريم استخراج كرد (در اين مورد غزالى سر آمد بود). اين دو نوع از تفسير علمى (تطبيق قرآن با علوم و استخراج علوم از قرآن) قرن‏ها، ادامه داشت و هر زمان دانشمندان مسلمان، به موافقت يا مخالفت با آن مى‏پرداختند.17
دوره سوم از تفسير علمى كه موجب اوج‏گيرى و رشد فوق العاده آن گرديد، از زمانى شروع شد كه در قرن 18 ميلادى به بعد علوم تجربى در مغرب زمين رشد كرد، و كتاب‏هاى مختلف در زمينه علوم فيزيك، شيمى، پزشكى و كيهان‏شناسى به عربى ترجمه گرديد؛ اين دوره جديد، به ويژه در يك قرن اخير، كه در جهان اسلام، اثرات خود را در مصر و هندوستان بر جاى گذاشت، موجب شد تا دانشمندان مسلمان، درصدد انطباق قرآن با علوم تجربى بر آيند.
اين مسأله آن موقع اهميّت بيشترى يافت كه تعارض علم و دين در اروپا، اوج گرفت و كتاب مقدّس، به خاطر تعارضات آن با علوم جديد هر روز عقب نشينى تازه‏اى مى‏كرد و ميدان براى پيدايش افكار الحادى و ضد دينى باز مى‏شد هجوم اين افكار به كشورهاى اسلامى و تفوّق صنعتى غرب، موجب جذب جوانان مسلمان به فرهنگ غربى مى‏گشت.
در اين ميان عدّه‏اى از دانشمندان مسلمان، از سر درد و براى دفاع از قرآن و با توجّه به سازگارى علم و دين در نظر اسلام، به ميدان آمدند تا نشان دهند كه آيات قرآن، نه تنها با علوم جديد، در تعارض نيست بلكه بر عكس، يافته‏هاى علمى، اعجاز علمى قرآن را اثبات مى‏كند؛ از اين رو، به استخدام علوم در فهم قرآن اقدام كردند و تفسيرهاى علمى نوشته شد؛18 هر چند در اين ميان بعضى افراط كرده يا يكسره جذب فرهنگ غربى شدند و به تأويل و تفسير به رأى در آيات قرآن دست زدند19 و از آنجا كه مبانى تفسيرى اين روش بررسى كامل نشده بوده - دچار انحراف شدند يا عدّه‏اى از مغرضان آن‏ها، براى اثبات افكار انحرافى خود دست به تفسير علمى و تأويلات نابه جا زدند و همين مطلب موجب شد تا احساسات بعضى مسلمانان، بر افروخته شود و در مقابل تفسير علمى موضع‏گيرى كنند و آن را يك سره به باد حمله بگيرند و آن را نوعى تفسير به رأى يا تأويل غلط آيات قرآن بدانند؛ در اين ميان بسيارى از عالمان، و دانشمندان و مفسّران، در ايران و مصر راه انصاف پيمودند و بين انواع تفسير علمى و اهداف گويندگان آن، فرق گذاشتند و به اصطلاح قائل به تفصيل شدند.
به طور خلاصه علل عمده شروع و گسترش اين روش تفسيرى در بين مسلمانان چنين بود:
1 - توجّه قرآن به علم، ذكر مثال‏هاى علمى و ترغيب به تفكّر در آيات الهى در آسمان‏ها، زمين و خود انسان كه موجب رشد علوم، معارف و مقايسه آن‏ها با آيات قرآن شد.
2 - ترجمه آثار علوم طبيعى و فلسفى از يونان، روم و ايران به عربى و نشر آن در بين مسلمانان كه از قرن دوم هجرى به بعد صورت گرفت.
3 - اين تفكر كه همه علوم در قرآن هست و ما بايد آن‏ها را از آيات، به دست آوريم.
4 - توجّه به علوم طبيعى و كشفيات جديد، براى اثبات اعجاز علمى قرآن نيز، به رشد تفسير علمى كمك كرد.
5 - پيروزى تفكر اصالت حس، در اروپا و تأثير گذارى آن بر افكار مسلمانان و به وجود آمدن گروه‏هاى التقاطى يا انحرافى، در ميان مسلمانان كه به تأويل و تطبيق آيات قرآن، منجر شد.20
6 - حسّ دفاع دانشمندان مسلمان در مقابل حملات غربى‏ها به دين و القاى تفكر تعارض علم و دين، موجب شد تا سازگارى آيات قرآن با علوم تجربى، در تفاسير و كتاب‏ها وارد شود.

مفسّران و دانشمندان مسلمان در مورد تفسير علمى قرآن سه ديدگاه متمايز داشته‏اند كه با توجه به سير تاريخى و به صورت مختصر به آنها اشاره مى‏كنيم:

جمعى از مفسّران قرآن، فلاسفه و متفكّران و بسيارى از متخصّصان علوم تجربى طرفدار تفسير علمى بوده و از علوم تجربى در تفسير آيات قرآن استفاده كرده‏اند. از جمله:
1 - شيخ الرئيس ابن سينا (428-370 ق(.
فيلسوف و پزشك مشهور ايرانى؛ او واژه «عرش» در آيه «وَيَحْمِلُ عَرْشَ رَبِّكَ فَوْقَهُمْ يَوْمَئِذٍ ثَمَانِيَةٌ» (حاقه /17) را به فلك الافلاك (يعنى فلك نهم هيئت بطليموسى) تفسير كرده است و «ملائكه» هشت گانه را به افلاك هشت گانه (قمر خورشيد - زهره عطارد - زحل - مشترى - مريخ و فلك ثوابت) تفسير نموده است.21
2 - ابوحامد غزالى (م 505 ق).
ايشان در كتاب «احياء العلوم» مى‏گويد: در قرآن علوم زيادى وجود دارد و از برخى علما نقل كرده كه در قرآن هفتاد و هفت هزار و دويست علم است؛ زيرا براى هر كلمه علمى است و اين علوم چهار برابر مى‏شود، چون هر كلمه ظاهر و باطن و حد و مطلع و... دارد.22 و نيز در كتاب «جواهر القرآن» آورده است:
«علومى همچون علم طب، نجوم، هيئت العالم، هيئت بدن حيوان، تشريح اعضاى او، علم سحر، طلسمات و غير اين‏ها، ريشه‏هاى آن خارج از قرآن نيست. و مثال‏هاى زيادى از آيات قرآن در رابطه با علوم مختلف بيان مى‏كند.23
3 - امام فخر رازى (م 606 ق).
در تفسير كبير (مفاتيح الغيب) برخى مطالب علمى را با آيات قرآن تطبيق كرده است.
او به آيه «الَّذِى جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ فِرَاشاً» (بقره /22) استدلال مى‏كند كه زمين ساكن است.24
و در ذيل آيه 164 بقره، فلكيات قديم و آراى بطلميوس و قدماى هند و چين و بابل و مصر و روم و شام را مورد بررسى قرار مى‏دهد.
4 - ابن أبى الفضل المرسى (655-570 ق(.
معتقد است: قرآن علوم اولين و آخرين را جمع كرده است و تلاش مى‏كند كه علم طب، جدل، هيئت، هندسه، جبر و مقابله را از قرآن استخراج كند. و براى خياطى، نجّارى، صيد، آهنگرى، كشاورزى و دريانوردى آياتى مى‏آورد.25
5 - بدر الدين محمد بن عبداللَّه زركشى (م 764 ق).
صاحب كتاب «البرهان فى علوم القرآن» نيز معتقد است كه مى‏توان همه علوم را از قرآن استخراج كرد.
براى مثال عمر حضرت عيسى‏عليه السلام را از آيه «قَالَ إِنِّي عَبْدُ اللَّهِ....» (مريم /30-33) كه سى و سه كلمه است استخراج كرده كه سى و سه سال بوده است.26
6 - جلال الدين سيوطى (م 911 ق).
صاحب كتاب «الاتقان فى علوم القرآن» نيز قرآن را شامل تمام علوم مى‏داند و براى مثال از آيه «وَلَن يُؤَخِّرَ اللَّهُ نَفْساً إِذَا جَاءَ أَجَلُهَا» (منافقون /11) استفاده مى‏كند كه عمر پيامبرصلى الله عليه وآله وسلم شصت و سه سال بوده است، چون كه اين آيه در اوائل سوره منافقين است.28-27
7 - علاّمه محمّد باقر مجلسى (م 1111 ق).
صاحب كتاب بزرگ بحار الانوار، در برخى از مجلّدات اين كتاب مطالبى پيرامون آسمان‏ها آورده است و در موارد متعددّى تفسير علمى كرده است از جمله در مورد آيه 29 سوره بقره مى‏گويد: در آيه شريفه، بدل يا تفسير (سماء) است و هفت گانه بودن آسمان‏ها، منافاتى با نه گانه بودن آن‏ها كه در علم نجوم ثابت شده است ندارد. زيرا آسمان هشتم و نهم در زبان دينى، به كرسى و عرش تعبير شده است.»29
8 - ملاّ صدراى شيرازى (م 1050 ق).
فيلسوف مشهور در تفسير خويش30 و نيز ملاّ هادى سبزوارى فيلسوف مشهور در كتاب شرح منظومه31 همان مطالب پيش گفته را در مورد آسمان‏هاى هفت گانه و عرش و كرسى احتمال مى‏دهند و تكرار مى‏كنند.
9 - سيد عبدالرّحمن كواكبى (م 1320 ق).
در كتاب «طبايع الاستبداد و مصارع الاستعباد» در موارد متعددى به انطباق قرآن با علوم تجربى مى‏پردازد. و براى جدا شدن ماه از زمين (بر طبق نظريات كيهان‏شناسى) به آيات (رعد /41) و (قمر /1) استدلال مى‏كند.32
10 - سر سيد احمد خان هندى (1898-1817 م( و سيّد امير على (1265-1347 ق(.
از دانشمندان هندى كه براى تفسير علمى دانشكده در «عليگره» تأسيس كردند و نماز و روزه و زكات و حج را بر پايه فوايد جسمانى و اجتماعى تفسير كردند و حتى قواى طبيعى مانند آب و باد و ابر را، ملك (فرشته) مى‏دانستند. و امكان وقوع معجزه و تأثير دعا را انكار مى‏كردند.
سيّد جمال‏الدين اسد آبادى در هند با تفسير آنان مخالفت كرد.33
11 - دكتر محمد بن احمد الاسكندرانى.
در كتاب «كشف الاسرار النورانية القرآنية فى ما يتعلق بالاجرام السماويه و الارضيّه و الحيوانات و النبات و الجواهر المعدنيّه» (چاپ 1880).
ايشان از پيشگامان تفسير علمى در عصر جديد به شمار مى‏آيد.
12 - طنطاوى (متولد 1862 م) صاحب تفسير «الجواهر، فى تفسير القرآن» تفسير ايشان را مى‏توان اوج استفاده از علوم در تفسير قرآن ناميد.
ايشان در موارد متعددى از علوم مختلف در تفسير قرآن استفاده كرده از جمله علم احضار ارواح را از آيات مربوط به گاو بنى اسرائيل34 استخراج كرده است. و در هر مبحث تفسيرى بسيارى از علوم جديد را در لابه‏لاى تفسير آورده است.35
13 - عبدالرزاق نوفل از نويسندگان مصرى كه حداقل پنج كتاب در مورد تفسير علمى نوشته است كه عبارتند از: القرآن و العلم الحديث، اللَّه و العلم الحديث، الاسلام و العلم الحديث، بين الدين و العلم...
14 - سيد هبة الدين شهرستانى (1369-1301 ق(.
در كتاب الاسلام و الهيئة كه حركت زمين را از آيه «الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ مَهْداً» (زخرف /10) استفاده كرده است.36 و معتقد است «بيان تصديق و تأييد علوم و اكتشافات جديد از طريق دين و لسان علما موجب تقويت ايمان مردم است».37
15 - برخى از نويسندگان متأخّر ايران كه در مورد تفسير علمى قلم زده‏اند عبارتند از:
آيت اللَّه طالقانى در تفسير پرتوى از قرآن، محمد تقى شريعتى در تفسير نوين، حجةالاسلام اهتمام در فلسفه احكام، دكتر پاك نژاد در اولين دانشگاه و آخرين پيامبر، مهندس بازرگان در كتاب‏هاى راه طى شده - باد و باران در قرآن - مطهرات در اسلام و محمد على رضائى اصفهانى در كتاب‏هاى درآمدى بر تفسير علمى قرآن (1375 ش( پژوهشى در اعجاز علمى قرآن (1381 ش( اشارات علمى اعجازآميز قرآن (1383 ش( و ناصر رفيعى در تفسير علمى قرآن (1382 ش( و...

اين افراد را مى‏توان به چند دسته تقسيم كرد كه هر گروه هدف خاصى را دنبال مى‏كرده‏اند.
1 - برخى افراد در پى فهم بهتر قرآن بوسيله علوم تجربى بوده‏اند، و حتى شرايط و ضوابط تفسير علمى را روشن كرده‏اند و تلاش نموده‏اند از افراط و تفريط دورى كنند. همچون دكتر پاك نژاد در كتاب اولين دانشگاه و آخرين پيامبر و محمد على رضائى اصفهانى در تفسير علمى قرآن.
2 - گروهى در پى اثبات اعجاز علمى قرآن بوده‏اند. براى مثال در مورد زوجيت عام و زوجيت گياهان ادعاى اعجاز علمى كرده‏اند. 38 از جمله اين افراد مصطفى صادق رافعى (م 1938 م) در كتاب «اعجاز القرآن و البلاغة النبوية» و نگارنده در «پژوهشى در اعجاز علمى قرآن» بوده‏اند.39
3 - گروهى در پى نشان دادن اهميّت علم در نظر اسلام بوده‏اند.
از جمله اين افراد طنطاوى و سيد هبةالدين شهرستانى بوده‏اند كه مطالب آنان گذشت.
4 - كسانى كه تلاش كردند علوم مختلف را از قرآن استخراج كنند، از جمله اين افراد: غزالى، المرسى، زركشى، سيوطى، طنطاوى.40
دليل عمده اكثر اين افراد آن بوده كه با توجه به آياتى مثل «تِبْيَاناً لِكُلِّ شَيْ‏ءٍ» (نحل /89) همه علوم در قرآن وجود دارد. پس مى‏توان با دقت در آيات و با روش‏هاى خاص و با كمك علوم، آن‏ها را از آيات استخراج كرد.
5 - افرادى كه نظريه‏هاى ظنّى علوم را بر آيات قرآن تطبيق كرده‏اند. از جمله اين افراد مى‏توان از: فخر رازى (در مورد استفاده سكون زمين از آيه 22 بقره) علاّمه مجلسى، ملاصدرا شيرازى، سيد عبدالرحمن كواكبى، و عبدالرزاق نوفل نام برد.41
البته گاهى برخى از اين افراد نظريه‏هاى علمى را بر قرآن تحميل كرده‏اند. همان طور كه عبدالرزاق نوفل در مورد آيه «هُوَ الَّذِي خَلَقَكُم مِن نَفْسٍ وَاحِدَةٍ وَجَعَلَ مِنْهَا زَوْجَهَا» (اعراف /189) مى‏گويد: «مقصود از نفس واحد، همان پروتون و زوج همان الكترون است و اين دو عنصرى است كه اتم از آنها تشكيل شده است».
وى اين مطلب را دليل اعجاز علمى قرآن شمرده است.42 البته روشن است كه اين تفسير با معانى لغوى و اصطلاحى و ظاهر آيه سازگار نيست و نوعى تحميل نظر بر قرآن و تفسير به رأى است.
6 - گروهى در پى اثبات افكار انحرافى خود بوده‏اند و تلاش كرده‏اند كه با استفاده از علوم تجربى، معجزات پيامبران را كه در قرآن بيان شده توجيه كرده و انكار كنند.
از جمله اين افراد مى‏توان از سر سيد احمد خان هندى و سيد امير على و رشيد رضا (1935-1865 م( در المنار نام برد.
رشيد رضا در ذيل آيه 243 بقره مسأله مرگ افراد را به شكست آن‏ها و از دست دادن استقلال و زنده شدن آنان را به استقلال و قوّت مجدّد تفسير كرده است43 و ذيل آيه 260 بقره زنده شدن چهار مرغ را در داستان ابراهيم‏عليه السلام به تربيت و انس آنان تفسير كرده است.44 در حالى كه اين توجيهات مخالف ظاهر آيات و نوعى تفسير به رأى است.
و شايد به خاطر وجود همين اشكالات بود كه افرادى همچون علاّمه طباطبايى‏رحمه الله به تطبيق قرآن به علوم تجربى خرده گرفتند و آن را رد كردند.45

1 - ابواسحاق شاطبى (م 790 ق) فقيه مالكى مذهب اندلسى (اسپانيايى) در كتاب «الموافقات» تفسير علمى را، انكار مى‏كند و دلايل قائلان آن را رد مى‏نمايد و مى‏نويسد:
«در زمان نزول قرآن، اعراب علومى داشتند، مانند: نجوم، علم اوقات نزول باران، علم طب، بلاغت، فصاحت، علم كهانت، رمل، جفر و... اسلام و قرآن، اين علوم را به دو دسته تقسيم كرد: علومى كه صحيح بود تصديق كرد و بر آن‏ها مطالبى افزود و علومى كه باطل بود (مانند كهانت، رمل و...) را باطل اعلام نمود و منافع و مضار هر دسته را اعلام كرد».
سپس براى هر دسته، مثال‏هايى از قرآن مى‏آورد46 و بعد مى‏گويد:
«بسيارى از مردم از حدّ خود تجاوز كرده، ادّعا مى‏كنند كه در قرآن، همه علوم گذشتگان و آيندگان وجود دارد، مانند: علوم طبيعى، هندسه، رياضى، منطق و علم حروف، ولى اين صحيح نيست؛ سپس براى ادعاى خود دليل مى‏آورد كه: از سلف صالح، كسى اين ادّعا را نكرده است و قرآن هم، براى بيان احكام تكاليف و احكام آخرت و مسائل جنبى آن آمده است».47
پس از آن، دلايل قائلان به تفسير علمى را كه به آيات قرآن مانند: «تِبْيَاناً لِكُلِّ شَيْ‏ءٍ» (نحل /88)، «مَا فَرَّطْنَا فِي الْكِتَابِ مِن شَيْ‏ءٍ» (انعام /38) استناد كرده‏اند، رد مى‏كند و مى‏گويد:
«اين آيات مربوط به تعبدّ و تكليف است و مراد از كتاب، در آيه دوم لوح محفوظ است و در مورد حروف فواتح سور، هم مى‏گويد: كه عدد جمل (حروف ابجد و تطبيق آن با آيات) اثبات نشده و اين از معارف اهل كتاب است و فواتح را از متشابهات مى‏داند».48
2 - شيخ محمود شلتوت (1964-1893 م( از علماى الازهر مصر در مقالاتى كه در مجله «الرسالة» در سال 1941 ميلادى چاپ مى‏شد به تفسير علمى حمله كرد و عقيده داشت كه:
«... اين نوع تفسير خطاست چون: «اوّلاً قرآن براى بيان نظريات علوم و فنون نازل نشده است، ثانياً اين طريق موجب تأويل قرآن به صورت تكلّفى (تحميلى) مى‏شود كه اين تأويلات، با اعجاز قرآن و ذوق سليم ناسازگار است و ثالثاً موجب مى‏شود كه قرآن در هر زمان و مكان به دنبال مسائل علوم برود، در حالى كه علوم ثبات و قرار و سخن قاطع ندارد و چه بسا امروز، چيزى را ثابت كنند و فردا مخالف آن اثبات مى‏شود، خطاهاى علوم به قرآن راه يابد و ما در مقام دفاع قرار گيريم (هر چند قرآن اشاراتى به علوم و فنون دارد).
و در ضمن مواردى از خطاها در تفسير علمى كه موجب استخراج مسائل عجيبه از آيات قرآن شده است را بر مى‏شمارد.49
3 - دكتر ذهبى از اساتيد علوم قرآن و حديث در الازهر مصر صاحب كتاب مشهور «التفسير و المفسّرون». وى از دانشمندان متأخّر مصر محسوب مى‏شود. ايشان به دنبال نظر شاطبى در مخالفت با تفسير علمى مى‏گويد: «اعتقاد من اين است كه حق با شاطبى است چون دلايلى كه آورده قوى است و جواب‏هايى كه به مخالفان خود مى‏دهد محكم است».50
4 - در بعضى از كتاب‏ها افرادى را به عنوان مخالفان تفسير علمى ذكر كرده‏اند كه عبارت‏اند از:51
1 - استاد امين الخولى (1956 م).
2 - استاد عباس محمود عقاد (1964 م9.
3 - استاد محمد عزه دروزه )متولد 1888 م).
4 - شيخ محمد عبدالعظيم الزرقانى، مؤلف كتاب مناهل العرفان فى علوم القرآن.
بعد از مراجعه به دلايل اين افراد، متوجّه مى‏شويم كه چيزى اضافه بر آنچه كه شاطبى مى‏گويد، ندارد. يادآور مى‏شويم كه عباس محمد عقاد در دو كتاب (الانسان فى القرآن) و (قرآن و مكتب تكامل) به بحث تفسير علمى پرداخته است، پس نمى‏تواند از مخالفان مطلق تفسير علمى به شمار آيد.

با دقت در سخنان مخالفان روشن مى‏شود كه آنان با گونه‏هاى خاصى از تفسير علمى مخالفت كرده‏اند يعنى استخراج علوم از قرآن و تحميل نظريه‏هاى علمى بر قرآن را مردود شمرده‏اند. كه در اين موارد اشكالات آنان وارد است و بدون پاسخ مانده است. ولى قائلان به تفصيل در تفسير علمى تلاش كرده‏اند با ارائه معيارها و جداسازى به گونه‏اى به تفسير علمى معتدل يا استخدام علوم قطعى در فهم قرآن دست يابند تا اشكالات مخالفان بر طرف شود.

برخى از مفسّران و دانشمندان اسلامى يك قسم از تفسير علمى را با شرايطى پذيرفته و قسمى ديگر را رد كرده‏اند؛ يعنى قائل به تفصيل در اين مورد شده‏اند. از جمله كسانى كه اين راه را توصيه كرده‏اند اين افراد هستند:
1 - سيد قطب (1933-1906 م( متفكر اسلامى مصر صاحب تفسير فى ظلال است. سيد قطب در تفسير فى ظلال، به تفسير علمى اشكال مى‏كند و مى‏گويد:
«من تعجب مى‏كنم كه افراد ساده، سعى مى‏كنند تا چيزهاى كه در قرآن نيست به قرآن نسبت دهند و آنچه را مقصود قرآن نيست، بر آن تحميل كنند و جزئيات علوم پزشكى، شيمى، نجوم و... را از قرآن استخراج سازند و مثل اين كه بدين وسيله، شأن قرآن را بزرگ مى‏كنند».52
سپس به دو نوع تفسير و برداشت از آيات علمى قرآن مى‏پردازد و يك نوع را جايز و نوع ديگر را غير مجاز مى‏شمارد. براى نوع غير مجاز، انطباق تكامل با آيه «وَلَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ مِن سُلاَلَةٍ مِن طِينٍ» (مؤمنون /12) را مثال مى‏زند كه ممكن است، اين نظريه تغيير كند.
و براى نوع جايز آن، آيه شريف «وَخَلَقَ كُلَّ شَيْ‏ءٍ فَقَدَّرَهُ تَقْدِيراً» (فرقان /2) را مثال مى‏زند كه براى هر چيزى مانند شكل زمين و فاصله آن از خورشيد، ماه، حجم خورشيد و ماه، سرعت حركت آن‏ها و نسبت‏هايى كه بين آنها برقرار است، مقدار و تناسب دقيقى است كه نمى‏تواند تصادفى باشد و اين آيه را مى‏توان در مفهومش، توسعه داد و اشكالى ندارد.53
2 - محمد مصطفى مراغى (1945-1881 م( شيخ جامع الازهر و از علماى بزرگ مصر و سودان است.
ايشان از كسانى است كه دو موضع مختلف، نسبت به تفسير علمى داشته است.
در مقدمه‏اش بر كتاب «الاسلام و الطب الحديث»، تأليف عبدالعزيز اسماعيل، مى‏گويد:
«من نمى‏خواهم بگويم كه قرآن كريم، همه علوم را به صورت كلى و تفصيلى در بر دارد، بلكه مى‏گويم كه قرآن اصول عام هر چيزى را كه معرفتش، براى انسان مهم است و عمل به آن، انسان را به درجه كمال جسمى و روحى مى‏رساند، در بردارد و درهاى علم را براى دانشمندان علوم مختلف، باز كرده تا بتوانند جزئيات آن علوم را طبق پيشرفت زمان، براى مردمشان بيان كنند».
و نيز مى‏گويد:
«برخى تأويل قرآن مى‏كنند براى (تطبيق با) نظريات علمى كه ثبات ندارد و اين خطر بزرگى براى قرآن است... زيرا نظريات علمى كه ثابت نشده است، صحيح نيست قرآن را به آنها، برگردانيم و در پايان مى‏گويد: واجب است كه آيه قرآن را به طرف علوم نكشانيم، تا تفسيرش كنيم و علوم را هم به طرف آيه نكشانيم تا قرآن را تفسير كنيم، بلكه اگر ظاهر يك آيه با يك حقيقت علمى ثابت موافق بود، آن آيه را با آن حقيقت علمى تفسير مى‏كنيم».54
مراغى در تفسير خود، در موارد متعدد اقدام به تفسير علمى كرده است.
براى مثال در ذيل آيه شريفه «خَلَقَ السَّماوَاتِ بِغَيْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَهَا» (لقمان /10) عمد را به نيروى جاذبه عمومى تفسير مى‏كند.55
3 - احمد عمر ابوحجر صاحب كتاب التفسير العلمى فى الميزان، ايشان در كتاب دلايل طرفين، در مورد اثبات و نفى تفسير علمى را آورده است.
ايشان در پايان قائل به تفصيل در تفسير علمى مى‏شود و مى‏گويد:
«آنچه نفس انسان بعد از اين كه به ديدگاه‏هاى طرفين نظر افكند به آن مطمئن مى‏شود اين است: كسانى كه قرآن را از تفسير علمى دور نگه مى‏دارند بر حق هستند؛ زيرا اين نوع تفسير، بر وهم، ظن و تكلف در تأويل استوار است، اما وقتى بر مطلب يقينى علمى استوار باشد، مانعى در استفاده از نور علم، براى روشن كردن حقايق علمى وجود ندارد».56
در جاى ديگر مى‏گويد:
«ما طريق ميانه را انتخاب مى‏كنيم كه افراط و تفريط در آن نيست، چون وقتى قرآن كلام خداست و وجود نيز، آفريده خداوند است پس بايد حقايق علمى با آيات قرآنى هماهنگ باشند.»57
4 - علاّمه طباطبايى (م 1360 ش)، صاحب تفسير شريف «الميزان» از متفكران، مفسّران و فيلسوفان بزرگ شيعه، در قرن حاضر، ايشان در مورد تفسير علمى مى‏فرمايد:
«بعضى از مسلمانان در اثر غرق شدن در علوم طبيعى و مشابه آن‏ها كه مبتنى بر حس و تجربه است، به مذهب اصالت حس، از فلاسفه اروپا متمايل شدند و بعضى به طريق اصالة العمل (كه ارزشى براى ادراكات قائل نيستند، مگر به مقدارى كه عملى بر آن مرتبّ شود) گرايش پيدا كردند، از اين رو گفتند كه معارف دينى، با طريقه علمى (اصالت حسّ و مادّه) معارضت ندارد و موارد آيات مخالف اين نظر را، تأويل كردند و حتى معاد را با قوانين مادّى، تطبيق نمودند و گفتند روح مادّى است و از خواصّ مادّه به دست مى‏آيد و نبوت يك نبوغ خاصّ اجتماعى است كه موجب قانون گذارى، براى ايجاد مصالح مى‏شود و نتيجه گرفتند كه روايات، به خاطر خلطى كه در آنهاست، قابل اعتماد نيست و تفسير آيات قرآن، به طريق عقلى (كه در تفسيرهاى گذشتگان انجام مى‏شد) را هم، علم، باطل كرد (روش عقلى را علم باطل كرد) پس قرآن را بايد با علم تفسير نمود.
در پايان چنين مى‏فرمايد: «انما الكلام فى أنّ ما أورده على مسالك السلف من المفسّرين (انّ ذلك تطبيقاً و ليس بتفسير) وارد بعينه على طريقتهم فى التفسير».58
آن اشكالى كه بر روش تفسير علماى گذشته وارد كرده‏اند كه تفسير نيست، بلكه تطبيق است (همان اشكال) بر ايشان نيز وارد است.
ولى علامه خود، در تفسير بعضى از آيات قرآن از علوم تجربى و نتايج آنها كمك مى‏گيرند چنانچه در ذيل آيه شريفه «وَجَعَلْنَا مِنَ الْمَاءِ كُلَّ شَيْ‏ءٍ حَيٍّ» (انبياء /30) «و حيات هر چيزى را از آب قرار داديم» مى‏فرمايد: «منظور اين است كه آب دخالت كاملى در وجود هر موجود زنده‏اى دارد... و در بحث‏هاى علمى جديد، ارتباط حيات با آب واضح شده است.»59
در ذيل آيه شريفه «وَالسَّماءَ بَنَيْنَاهَا بِأَيْدٍ وَإِنَّا لَمُوسِعُونَ» (ذاريات /47) مى‏فرمايد مراد توسعه خلقت آسمان است، همان طور كه علوم رياضى، امروزه به اين مسأله نظر دارند.60
ما در مباحث آينده، روشن خواهيم كرد كه اين دو نوع برخورد علاّمه، با تفسير علمى بدين جهت است كه تفسير علمى، چند نوع مختلف دارد كه همگى يك حكم واحد ندارند، از اين رو علاّمه در شمار قائلان به تفصيل در تفسير علمى محسوب مى‏شود.
5 - آيت اللَّه مكارم شيرازى صاحب تفسير نمونه، ايشان از افراد موافق تفسير علمى ولى معتدل، به حساب مى‏آيند كه تفسير علمى را در يك نوع آن پذيرفته‏اند و در تفسير نمونه، در موارد متعدد براى اثبات اعجاز علمى قرآن، از آن استفاده كرده‏اند.61 و با نوعى از تفسير علمى مخالفت كرده‏اند و آن را تفسير به رأى مى‏خوانند.62 آنجا كه با تفسير علمى موافقت دارند مى‏فرمايند:
«گاهى هم مشاهده مى‏شود كه علم به ميدان آمده و قرآن را تفسير مى‏كند، تأكيد مى‏كنم وقتى مى‏گوييم علم، منظورم كشفيات ثابت شده و قطعى علمى است، نه فرضيات كه اشكال كنند فرضيه‏ها با گذشت زمان، دست خوش تغيير و دگرگونى مى‏شود و نمى‏توان قرآن ثابت و تغييرناپذير را، بر فرضيات دگرگون شونده تطبيق داد. براى مثال: زوجيت نر و ماده، در عالم گياهان كه بعد از قرن هفده ميلادى كشف شد و يا حركت زمين به دور خود، ديگر يك فرضيه نيست، تا با گذشت زمان دگرگون شود».63
6 - آيت اللَّه محمد هادى معرفت ايشان مى‏نويسند:
«شريعت، درس علوم طبيعى نيست و قرآن بالذات كتاب علم نيست، مگر اشاراتى گذرا و در كنار مطالب اصلى (حكمت، هدايت، تربيت، ارشاد و...) دارد كه به بعضى از اسرار وجود، اشاره مى‏كند اما اين به نحو اجمالى و غامض بيان شده، به طورى كه علماى راسخ در علم، آن اشارات را درك مى‏كنند چون در صدد بيان مطالب علمى نبوده، ولى در عين حال از درياى بى كران علم الهى سرچشمه گرفته است.»
ايشان معتقدند:
«قطعيات علوم و معارف بشرى براى فهم قرآن لازم است و اشاراتى علمى در قرآن هست كه بدون استفاده از علوم، فهم حقيقت آن‏ها ممكن نيست64 ولى قرآن، قطعى است و علوم، غير قطعى، بنابراين بايد علوم بر قرآن تطبيق شود نه بالعكس. يعنى با توجّه به كشفيات علمى، ما از يك آيه مطلبى را مى‏فهميم اما اين كه بگوييم آيه حتماً اين مطلب را مى‏گويد نمى‏دانيم، بلكه اگر كسى نسبت قطعى دهد، تحميل است كه جايز نيست».65
پس ايشان به طور واضح بين اسناد قطعى علوم تجربى، به قرآن و تفسير قرآن با علوم تجربى، به نحو احتمالى فرق مى‏گذارند، از اين رو ايشان را در شمار قائلان به تفصيل در تفسير علمى ذكر كرديم. ايشان جلد ششم التمهيد را به تفسير علمى و اعجاز علمى قرآن اختصاص داده‏اند. و به طور مفصل اين مباحث را مطرح كرده‏اند.
7 - آيت اللَّه سبحانى، ايشان از افراد معتدل در تفسير علمى محسوب مى‏شوند؛ چنان كه در مورد شرايط مفسّر مى‏فرمايند:
«آگاهى از بينش‏هاى فلسفى و علمى كه مايه شكوفايى ذهن و سبب برداشت‏هاى ارزنده‏اى از قرآن مى‏گردد (از شرايط تفسير قرآن به معناى واقعى است). امروز بشر، گام‏هاى بس بلندى پيرامن شناخت زمين، كيهان، حيوان و انسان برداشته و افق‏هاى بس تازه‏اى در روان‏شناسى و جامعه‏شناسى كشف كرده. درست است كه نمى‏توان گفت تمام آنچه را كه در اين مقوله، گفته و ترسيم كرده است صحيح است، ولى آگاهى از چنين كشفيات علمى، سبب تقويت دماغ فلسفى و علمى انسان مى‏گردد و مايه شكوفايى ذهن مفسّر مى‏شود و به او توان خاصى مى‏بخشد، كه از قرآن به صورت كاملترى بهره بردارد. مقصود اين نيست كه به كمك فلسفه يونان و يا اسلامى و يا به كمك علوم جديد، به تفسير قرآن بپردازيم و قرآن را بر اين افكار غير مصون از خطا تطبيق كنيم، زيرا يك چنين كار جز تفسير به رأى كه عقلاً و شرعاً ممنوع است نتيجه ديگرى ندارد».66
ايشان در كتاب برهان رسالت، در مورد جاذبه عمومى، كرويت زمين، حركت زمين و اجرام سماوى زوجيّت گياهان، به قرآن و علم اشاره مى‏كند و براى اعجاز قرآن به آن‏ها استدلال مى‏نمايد.67 ايشان هر چند با تطبيق قرآن، بر علوم جديد مخالف است، اما بر لزوم استفاده از كشفيات علمى، در تفسير قرآن تأكيد مى‏كند (پس ظاهراً با استخدام علوم در فهم قرآن، موافق است) و اين تفصيل در تفسير علمى محسوب مى‏شود.
8 - تفصيل بين سه گونه استخراج علوم از قرآن، تحميل نظريه‏هاى علمى بر آن و استخدام علوم در فهم قرآن، كه نگارنده در كتاب درآمدى بر تفسير علمى قرآن (1375 ش( بيان كرده‏ام و در ادامه توضيح بيشتر خواهد آمد.

تفسير و برداشت علمى از قرآن خود داراى روش‏هاى فرعى متفاوتى است كه بعضى سر از تفسير به رأى و شمارى منجر به تفسير معتبر و صحيح مى‏شود و برخى نيز به نظريه‏پردازى‏هاى علمى قرآن در حوزه علوم مختلف مى‏انجامد.
الف( استخراج همه علوم از قرآن كريم
طرفداران قديمى در تفسير علمى؛ مانند: ابن أبى الفضل المرسى، غزالى و... كوشيده‏اند تا همه علوم را از قرآن استخراج كنند؛68 زيرا عقيده داشتند كه همه چيز در قرآن وجود دارد و در اين راستا، آياتى را كه ظاهر آن‏ها با يك قانون علمى سازگار بود، بيان مى‏كردند و هرگاه ظواهر قرآن كفايت نمى‏كرد، دست به تأويل، مى‏زدند و ظواهر آيات را به نظريات و علومى كه در نظر داشتند، بر مى‏گرداندند و از اين جا بود كه علم هندسه، حساب، پزشكى، هيأت، جبر، مقابله و جدل را از قرآن استخراج مى‏نمودند.
براى مثال، از آيه شريفه «وَإِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ» (شعراء /80) ابراهيم‏عليه السلام نقل مى‏كند كه: وقتى من بيمار شدم، اوست كه شفا مى‏دهد، علم پزشكى را استخراج كردند.69 و علم جبر را از حروف مقطعه اوائل سوره‏ها استفاده كردند70 و از آيه شريفه «إِذَا زُلْزِلَتِ الْأَرْضُ زِلْزَالَهَا» (الزلزلة /1) زمين لرزه سال 702 هجرى قمرى را پيش بينى كردند.71
روشن است كه اين نوع تفسير علمى، منجر به تأويلات زياد در آيات قرآن، بدون رعايت قواعد ادبى، ظواهر و معانى لغوى آن‏ها مى‏شود.
از همين رو است كه بسيارى از مخالفان، تفسير علمى را نوعى تأويل و مجاز گويى دانسته‏اند72 كه البته در اين قسم از تفسير علمى، اشكالات وارد است.

اين شيوه از تفسير علمى، در يك قرن اخير رواج يافته و بسيارى از افراد با مسلّم پنداشتن قوانين و نظريات علوم تجربى سعى كردند تا آياتى موافق آنها در قرآن بيابند و هرگاه آيه‏اى موافق با آن نمى‏يافتند، دست به تأويل يا تفسير به رأى زده و آيات را بر خلاف معانى ظاهرى، حمل مى‏كردند.
مثال اين گونه تفسير در تفسير آيه 189 اعراف از عبدالرزاق نوفل بيان شد كه «نفس» را، به معناى پروتون و «زوج» را الكترون معنا كردند و گفتند: منظور قرآن، اين است كه همه شما را از پروتون و الكترون كه اجزاى مثبت و منفى اتم است، آفريديم.73 در اين تفسير، حتّى معناى لغوى و اصطلاحى نفس را نكردند.
اين گونه تفسير علمى، در يك قرن اخير، در مصر و ايران رايج شد و موجب بدبينى برخى دانشمندان مسلمان نسبت به مطلق تفسير علمى گرديد و يك سره تفسير علمى را به عنوان تفسير به رأى و تحميل نظريات و عقايد بر قرآن طرد كردند، چنان كه علاّمه طباطبايى، تفسير علمى را نوعى تطبيق اعلام كرد.74
البتّه در مورد اين نوع تفسير علمى، حق با مخالفان آن است؛ چرا كه مفسّر در هنگام تفسير بايد از هرگونه پيش داورى خالى باشد، تا بتواند تفسير صحيح انجام دهد و اگر با انتخاب يك نظريه علمى، آن را بر قرآن تحميل كند، پا در طريق تفسير به رأى، گذاشته كه در روايات وعده عذاب به آن داده شده است.

در اين شيوه از تفسير علمى، مفسّر با دارا بودن شرايط لازم و با رعايت ضوابط تفسير معتبر، اقدام به تفسير علمى قرآن مى‏كند.
يعنى تلاش مى‏كند كه با استفاده از مطالب قطعى علوم - كه از طريق دليل عقلى پشتيبانى مى‏شود - و با ظاهر آيات قرآن - طبق معناى لغوى و اصطلاحى - موافق است، به تفسير علمى بپردازد و معانى مجهول قرآن را كشف و در اختيار انسان‏هاى تشنه حقيقت قرار دهد. اين شيوه تفسير علمى، بهترين نوع و بلكه تنها نوع صحيح از تفسير علمى است.
ما در مبحث آينده، معيار اين گونه تفسير را، به طور كامل بيان خواهيم كرد، اما در اين جا تأكيد مى‏كنيم كه در اين شيوه تفسيرى، بايد از هر گونه تأويل و تفسير به رأى، پرهيز كرد و تنها به طور احتمالى از مقصود قرآن سخن گفت؛ زيرا علوم تجربى به خاطر استقراى ناقص، و مبناى ابطال پذيرى كه اساس آن‏هاست، كمتر مى‏تواند مطلب علمى قطعى بيان كند.
براى مثال، آيه شريفه «وَالشَّمْسُ تَجْرِي لِمُسْتَقَرٍّ لَّهَا» (يس /38)؛ «خورشيد در جريان است تا در محل خود استقرار يابد.» در زمان صدر اسلام كه نازل شد، مردم همين حركت حسّى و روزمرّه خورشيد را مى‏دانستند؛ به اين ترتيب از اين آيه، همين حركت را مى‏فهميدند، در حالى كه حركت خورشيد، از مشرق به مغرب كاذب است؛ زيرا خطاى حس باصره ماست و در حقيقت، زمين در حركت است. از اين رو ما خورشيد را متحرك مى‏بينيم، همان طور كه شخص سوار بر قطار، خانه‏هاى كنار جاده را در حركت مى‏بيند و با پيشرفت علوم بشرى و كشف حركت زمين و خورشيد، روشن شد كه خورشيد هم، خود داراى حركت انتقالى است (نه حركت كاذب، بلكه واقعى) و خورشيد، بلكه تمام منظومه شمسى و حتّى كهكشان راه شيرى در حركت است.75 پس مى‏گوييم اگر به طور قطعى اثبات شد كه خورشيد در حركت است و ظاهر آيه قرآن هم مى‏گويد كه خورشيد در جريان است، پس منظور قرآن حركت واقعى (حركت انتقالى و...) خورشيد است. علاوه بر آن، قرآن از «جريان» خورشيد سخن مى‏گويد نه حركت آن، و در علوم جديد كيهان‏شناسى بيان شده كه خورشيد حالت گازى شكل دارد كه در اثر انفجارات هسته مرتب زير و زبر مى‏شود76 و در فضا جريان دارد و همچون گلوله‏اى جامد نيست كه فقط حركت كند، بلكه مثل آب در جريان است.77

برخى از آيات علمى قرآن مطالبى را بيان مى‏كند كه علم هنوز بدانها دسترسى پيدا نكرده و هر چند از نظر علوم تجربى به اثبات نرسيده است اما دليلى نيز براى نفى آن مطلب قرآنى نداريم و از آنجا كه وحى نوعى دانش قطعى و از سرچشمه الهى است در صحيح بودن آن شكى نيست هر چند براى اثبات آنها فعلاً شواهد تجربى در دست نداريم و ممكن است مثل برخى موارد ديگر از پيشگويى‏هاى علمى قرآن (مثل نيروى جاذبه طبق آيه 2 / رعد و 10 / لقمان و...) در آينده اثبات شود. اين موارد را مى‏توان به عنوان نظريه‏هاى علمى قرآنى مطرح نمود، و همچون ديگر تئورى‏هاى علمى بدنبال شواهد تجربى آنها بود.

1. نظريه وجود موجودات زنده در آسمان‏ها: اين نظريه از برخى آيات قرآن همچون آيه (29 / شورى( قابل استفاده است كه مى‏فرمايد:
«وَمِنْ آيَاتِهِ خَلْقُ السَّماوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَثَّ فِيهِمَا مِن دَابَّةٍ» (شورى /29)
«و از نشانه‏هاى اوست، آفرينش آسمان‏ها و زمين و آنچه از جنبندگان در آنها منتشر ساخته است».
هر چند برخى نشانه‏هاى كيهان شناختى براى وجود موجودات زنده و با شعور در كرات دور دست ادعا شده است اما دانشمندان كيهان شناخت، هنوز نظريه قطعى در اين زمينه ابراز نكرده‏اند و چيزى ثابت نشده است؛ ولى اين مطلب را مى‏توان به عنوان يكى از نظريه‏هاى علمى قرآن، مبناى تحقيقات تجربى كيهان شناختى وسيع قرار داد.78
2. نظريه گسترش آسمان‏ها: اين ديدگاه از برخى آيات قرآن همچون آيه (47 / ذاريات( قابل استفاده است، كه مى‏فرمايد:
«وَالسَّماءَ بَنَيْنَاهَا بِأَيْدٍ وَإِنَّا لَمُوسِعُونَ» (ذاريات /47)
«و ما آسمان را با دست (قدرت) بنا كرديم و همواره آن را گسترش مى‏دهيم».
در مباحث علمى فيزيك كيهانى دو ديدگاه در مورد آسمان‏ها وجود دارد: يكى ديدگاه انبساط جهان و ديگرى ديدگاه انقباض جهان.79 و براى هر كدام شواهدى مطرح گرديده ولى اثبات نشده است. از آيه فوق ديدگاه انبساط جهان قابل برداشت است.80 و مى‏تواند به عنوان يك نظريه علمى قرآن مبناى تحقيقات كيهان‏شناسى قرار گيرد.
3. نظريه هفت آسمان: در قرآن كريم بارها از «هفت آسمان» ياد شده است، از جمله در سوره بقره /29، اسراء /44، مومنون /17 و 86، فصلت /12، طلاق /12، نوح /15، نبأ /12.
در حالى كه علوم كيهان‏شناسى از يك آسمان با هزاران كهكشان و ستاره و سياره سخن مى‏گويد و در مورد آسمان‏هاى ديگر سكوت مى‏كنند. چون وسايل ستاره‏شناسى فعلى بشر و سفره‏هاى فضايى توانايى كشف بيش از اين را ندارد.
قرآن كريم مساله هفت آسمان را به صورت قاطع مطرح كرده است و اين مساله نيز مى‏تواند به عنوان يك نظريه علمى قرآنى مبناى مطالعات كيهان شناختى وسيعى قرار گيرد. البته در مورد هفت آسمان معانى و ديدگاههاى مختلفى وجود دارد كه در تفسير آيات فوق بايد به آنها توجّه كرد، و مطلب فوق بر اساس آن بود كه عدد هفت واقعى و مقصود از آسمان‏ها، محل كرات باشد.81
4. نظريه آفرينش مستقيم انسان از خاك: مساله آفرينش نخستين آدم از خاك در كتاب‏هاى آسمانى به ويژه قرآن كريم مطرح شده است و برخى آيات قرآن بر آفرينش انسان از خاك و گل دلالت دارد. مثل: انعام /98، آل عمران /59، الرحمن /14، (هر چند برخى آيات دلالت‏هاى ديگرى نيز دارد) و سال‏هاست كه نظريه تكامل توسط لامارك و داروين ابراز شده كه قائل به بوجود آمدن انسان از نسل حيوانات قبلى است.
معمولاً دانشمندان و مفسّران خود را بين اين دو ديدگاه محصور مى‏ديدند. و يكى را انتخاب و ديگرى را نفى مى‏كنند و در اين مورد كتاب‏هاى متعددى نيز نوشته شده است.82
ولى مى‏توان نظريه سومى را كه شايد وجه جمع دو ديدگاه باشد مطرح كرد و آن اينكه تكامل زيستى در موجودات (اگر با شواهد قطعى اثبات شود) پذيرفتنى است و حتى ممكن است انسان‏هايى از نسل ميمون بوجود آمده ولى بعداً منقرض شده باشند ولى حضرت آدم به عنوان پدر بشر فعلى به صورت استثنايى از خاك بطور مستقيم (ولو در زمان طولانى) آفريده شده است.
البته اينكه بسيارى از ويژگى‏هاى انسان فعلى در ميمون‏ها موجود نيست بلكه در نظريه تكامل حلقه مفقوده‏اى بين ميمون و انسان وجود دارد؛ مى‏تواند شاهدى براى اين ديدگاه باشد.
اين نظريه مى‏تواند به عنوان يك نظريه علمى قرآنى در آفرينش انسان مبناى پژوهش‏هاى زيست‏شناسى باشد و در كنار نظريه تكامل و فيكسيم مطرح گردد و بدنبال شواهد تجربى آن از باستان‏شناسى و زيست‏شناسى باشيم. البته در قرآن كريم در مورد نظريه تكامل مباحث مفصلى وجود دارد و آيات موافق و مخالف نظريه تكامل و ديدگاه مفسّران نيازمند بحث گسترده است كه در برخى كتاب‏ها آمده است.83
5 - نظريه‏پردازى‏هاى قرآن در زمينه علوم انسانى، مثل مبانى مديريت در قرآن، مبانى و اصول اقتصاد در قرآن، مبانى سياست در قرآن و مبانى اصول علوم تربيتى در قرآن، كه اگر اينگونه موارد به خوبى مورد توجه و كاوش قرار گيرد، مى‏تواند انقلابى در جهان علوم انسانى پديد آورد، و چهره جهانى را در قرن بيست و يكم تغيير دهد، و به سلطه فرهنگى غرب بر شرق پايان بخشد.
براى نمونه:
از آيات قرآن خدا محورى استفاده مى‏شود، يعنى خدا سرچشمه همه موجودات و منتهاى سير همه موجودات است «إِنَّا للَّهِ وِ إِنّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ، بقره /156« و اصولاً ارزش كارها به رنگ الهى (صبغة اللَّه، بقره /135) و در راه خدا بودن است. در حالى كه مبناى علوم انسانى جديد انسان محورى است كه اين مطلب در علوم انسانى بويژه علوم تربيتى و علوم سياسى تاثير بسيارى دارد و جهت خاصى به آنها مى‏دهد.
در اقتصاد نيز مبناى اقتصاد اسلامى بدون ربا پايه گذارى شده است در حالى كه اقتصاد جديد غرب بر اساس سيستم ربا (بويژه در بانكدارى) شكل گرفته است اگر اين مبناى قرآنى در بانكدارى جارى شود به سيستم جديدى رهنمون مى‏شويم. علوم سياسى جديد در غرب بر اساس جدايى دين از سياست و امور دنيوى (سكولاريسم) بنيان نهاده شده است در حالى كه سياست در قرآن بر مبناى دخالت دين در سياست پايه گذارى شده است از اين رو بسيارى از آيات قرآن مسائل حكومتى و اصول سياست خارجى و قوانين صلح و جنگ و... را بيان مى‏كند.
و همچنين است لزوم رعايت مبانى اخلاقى و اصل عدالت و فقر زدايى در مديريت و توجه به بعد روحانى انسان علاوه بر بعد جسمانى در روانشناسى و...
آرى بسيارى از آيات قرآن اشارات صريح يا غير صريح به مبانى علوم انسانى دارد كه شمارش آنها نگارش مقالات بلكه كتاب‏هاى متعددى را مى‏طلبد.84

شيوه برداشت و روش تفسير علمى قرآن داراى مبانى عام تفسيرى و روش‏شناسى است كه در همه روش‏هاى تفسيرى جارى است همچون جواز و امكان تفسير قرآن، و ممنوعيت تفسير به رأى و حجيت ظواهر و نصوص قرآنى و نيز داراى مبانى خاص است كه پيش فرض‏هاى اين روش به شمار مى‏آيد، و از آنجا كه اين مبانى در جاى خود اثبات مى‏شود، در اين‏جا بدانها اشاره مى‏شود:

علوم تجربى حاصل كاوش‏ها و تجربه‏هاى بشرى است كه در طى قرن‏ها بر هم انباشته شده است، تا قبل از نيمه دوم قرن بيستم ميلادى، علوم تجربى را به دو شاخه نظريه‏هاى علمى اثبات نشده و قانون‏هاى علمى اثبات شده تقسيم مى‏كردند. و اگر نظريه علمى به وسيله مشاهده و تجربه‏هاى مكرر تأييد مى‏شد آن را اثبات شده و قانون علمى مى‏دانستند.85
اما پس از آن و با پيدايش نظريات جديد در فلسفه علم، روشن شد كه علوم تجربى افسانه‏هاى مفيدى است كه در صحنه طبيعت و زندگى كاربرد دارد اما هيچ گاه به صورت قانون در نمى‏آيد.
يعنى در تشكيل يك نظريه علمى نخست ما به مسأله و مشكلى برخورد مى‏كنيم، و در مرحله دوم راه حلى براى آن حدس مى‏زنيم. سپس در مرحله سوم قضاياى قابل مشاهده و تجربه از آن راه حل استناج مى‏كنيم و در مرحله چهارم اقدام به ابطال اين قضايا مى‏كنيم. و اگر اين قضايا باطل نشود، آن نظريه، تا هنگامى كه نظريه بهترى پيدا و جايگزين آن نشود در علم باقى مى‏ماند و مبناى عمل قرار مى‏گيرد.86
بنابراين، علوم تجربى اثبات‏پذير نيست بلكه ابطال‏پذير است و در علم، قانون قطعى وجود ندارد.
البته اينكه قضاياى علوم تجربى قطعى نيست (به معناى قطع معرفت شناختى) بدين معناست كه نمى‏توان گفت: فلان گزاره علمى حتماً مطابق واقع و تغييرناپذير است؛ اما برخى از قضاياى علوم تجربى قطعى‏اند (به معناى قطع روانشناختى) يعنى گاهى گزاره علمى از راه مشاهده يا به وسيله قرائن ديگر مثل بديهى مى‏گردد. همچون «حركت زمين» كه در عصر ما مثل بديهى شده است. همان طور كه گاهى انسان به وسيله قرائن خارجى يا دلايل عقلى كه مطلب را پشتيبانى مى‏كند، در مورد يك گزاره علمى به قطع مى‏رسد.
در تفسير علمى بين علوم تجربى قطعى و نظريه‏هاى ظنّى علوم تجربى تفاوت گذاشته مى‏شود. و استفاده از نوع دوم در تفسير علمى قرآن صحيح نيست، چرا كه نظريه‏هاى ظنّىِ علوم گاهى صدها سال در حوزه علم مى‏ماند سپس تغيير مى‏كند،87 پس نمى‏توان تفسير قرآن را بر آن‏ها بنا نهاد.

در قرآن كريم بيش از 1322 آيه وجود دارد كه به مطالب علمى و طبيعت و انسان و... اشاره دارد.88 كه اين آيات حداقل سه گانه است:
اول: اشارات علمى به پديده‏هاى طبيعى مثل حيوانات و طبيعت.89 كه به ظاهر نكته شگفت‏انگيز يا اعجازآميز را در بر ندارد. ولى همين اشارات علمى توجه انسان را به طبيعت و كيهان و... جلب كرده و زمينه ساز پيشرفت علوم تجربى در جهان اسلام شده است.
دوم: اشارات شگفت‏انگيز علمى قرآن، يعنى آياتى كه به مطالب علمى ويژه‏اى اشاره مى‏كند صدور آنها از يك فرد درس ناخوانده در محيط جزيرة العرب در صدر اسلام بسيار بعيد بوده است، براى مثال اشارات قرآن به حركت زمين90 كه بر خلاف هيئت بطلميوسى و ديدگاه مشهور كيهان‏شناسى در آن عصر بوده است.
البته اينگونه موارد اعجاز علمى قرآن به شمار نمى‏آيد چرا كه مثلاً در مورد حركت زمين ديدگاه غير مشهور در يونان قبل از اسلام وجود داشته است.91
سوم: اشارات اعجازآميز علمى قرآن، يعنى گاهى قرآن كريم به زوجيت عام موجودات،92 نيروى جاذبه،93 حركت‏هاى خورشيد،94 مراحل آفرينش انسان95 و لقاح ابرها96 اشاره كرده كه تا قرن‏ها بعد از اسلام كسى از اين حقايق علمى با خبر نبوده است، اين اشارات نوعى رازگويى و اخبار غيبى قرآن به شمار مى‏آيد. تفسير علمى قرآن شرحى بر همين اشارات علمى قرآن است.

هر چند كه اشارات علمى زيادى در قرآن كريم وجود دارد، و حتى قرآن خود را بيان كننده همه چيز معرفى مى‏كند، «وَنَزَّلْنَا عَلَيْكَ الْكِتَابَ تِبْيَاناً لِكُلِّ شَيْ‏ءٍ» (نحل /89) اما همه علوم بشرى در ظواهر آن وجود ندارد چرا كه چنين ادعائى خلاف بداهت است و آيه شريفه نيز قيد لُبى دارد يعنى هر چيزى كه در رابطه با هدايت بشر است در قرآن موجود است.97
بنابراين همانطور كه گذشت استخراج علوم از قرآن صحيح نيست چون مبناى آن «وجود همه علوم در ظواهر قرآن است» و اين مبنا مخدوش است.98

قرآن كريم بارها انسان‏ها را به دانش افزايى فرا خوانده است، و يا دانشمندان را تشويق و تمجيد كرده است.99 و همانطور كه گذشت در موارد متعددى مطالب اعجازآميز يا شگفت‏آميز علمى بيان كرده است، قرآن كريم هيچگاه سر ستيز با علم و عالمان راستين نداشته است بلكه رابطه قرآن و علم سازگارانه و مثبت است. و تفسير علمى قرآن نوعى توضيح همين مبناست.
البته برخى تعارضات ظاهرى و ابتدائى بين قرآن و علم ادعا يا توهم شده كه با تأمل و دقت در آيات و علوم، بر طرف مى‏شود، و تعارض مستقر و حقيقى بين قرآن وعلم وجود ندارد. و همين مطلب نيز در ضمن تفسير علمى روشن مى‏شود.

در قرآن مكرر بيان شده كه اين كتاب براى هدايت مردم،100 و خارج ساختن آنان از تاريكى‏ها به سوى نور است،101 بنابراين اگر اشارات علمى در قرآن وجود دارد در همين راستاست يعنى اشارات علمى قرآن گاهى به عنوان نشانه‏هاى خدا102 و گاهى به عنوان شواهد معاد103 بيان شده است پس بيان مطالب علمى هدف اصلى قرآن نيست و قرآن كتاب كيهان‏شناسى و فيزيك و... نيست.

در روش‏هاى تفسيرى دو گونه شرايط و معيار وجود دارد: يك قسم، شرايط و معيارهايى عام كه بايد در تمام روش‏هاى تفسيرى مراعات شود؛ و قسم دوم، شرايط و معيارهاى خاصّى كه بايد در هر روش تفسير خاص رعايت گردد. در اين جا هدف ما بيان شرايط و معيارهاى قسم دوم است، اما براى يادآورى، به قسم اول نيز اشاره مى‏كنيم.

اين معيارها شامل شرايط مفسّر و تفسير مى‏شود كه ما آن‏ها را در دو دسته خلاصه مى‏كنيم:
1 - تفسير علمى توسط مفسّرى صورت پذيرد كه داراى شرايط لازم باشد؛ يعنى آشنايى با ادبيات عرب، آگاهى به شأن نزول آيه، آشنايى با تاريخ پيامبرصلى الله عليه وآله وسلم و صدر اسلام در حدودى كه به آيه مربوط است، اطلاع از علوم قرآن؛ مانند ناسخ و منسوخ، مراجعه به احاديث و اصول فقه، آگاهى از بينش‏هاى فلسفى، علمى، اجتماعى و اخلاقى، پرهيز از هرگونه پيش داورى، تطبيق و تحميل، آشنايى با تفسير و عدم تقليد از مفسّران.104
2 - معيارهاى تفسير معتبر در آن رعايت شده باشد؛ مانند: پيروى از روش صحيح تفسير، عدم منافات تفسير با سنّت قطعى، پرهيز از پيش داورى غير ضرورى، عدم منافات تفسير با آيات ديگر و حكم قطعى عقل و استفاده از منابع صحيح در تفسير كه لازم است اين معيارها در تفسير علمى نيز رعايت گردد.105
3 - پرهيز از تفسير به رأى و استقلال رأى در تفسير قرآن؛ يعنى مفسّر بايد قبل از تفسير، به قرائن عقلى و نقلى مراجعه كرده و پس از در نظر گرفتن آن‏ها اقدام به تفسير كند.

1 - تفسير علمى به وسيله علوم تجربى قطعى صورت پذيرد.
در اين مورد در مبحث علم، مقصود از قطعى بودن علوم تجربى را توضيح داديم، و در اين جا اضافه مى‏كنيم كه:
يك. اگر علوم تجربى يقينى و قطعى بود، مى‏توان قرآن را بر اساس آن تفسير كرد.
دو. اگر مطالب علوم تجربى به صورت نظريه‏هاى پذيرفته شده در علم باشد، مى‏توان به صورت احتمالى بيان كرد كه شايد اين آيه اشاره به اين مطلب علمى باشد. اما نمى‏توان به طور قطعى مطلبى را به قرآن نسبت داد؛ چرا كه اين علوم قطعى نيست.
سه. اگر مطالب علوم تجربى به صورت فرضيه‏هاى احتمالى در علم باشد و هنوز مورد پذيرش عام جامعه علمى قرار نگرفته و قطعى نيز نشده است، نمى‏توان قرآن را با آنها تفسير كرد؛106 چرا كه اين فرضيه‏ها در معرض تغيير است و همان اشكالاتى را كه مخالفان تفسير علمى مى‏كردند در پى دارد.107
2 - دلالت ظاهر آيه قرآن بر مطالب علوم تجربى مورد، نظر روشن باشد و تحميلى بر آيه صورت نگيرد؛ يعنى در تفسير علمى بايد تناسب ظاهر آيه با مسائل علمى مورد نظر رعايت شود، به طورى كه معانى الفاظ و جملات آيه با مسائل علمى همخوان باشد و نياز به تحميل نظر بر آيه نباشد. به عبارت ديگر، در تفسير علمى به نحوى عمل شود كه نياز به توجيه و تفسيرهاى مخالف ظاهر پيدا نكنيم.108
3 - استفاده از گونه صحيح تفسير علمى؛ يعنى استخدام علوم در فهم علوم و تبيين و تفسير قرآن، و پرهيز از گونه‏هاى ناصحيح همچون؛ استخراج علوم از قرآن و تطبيق و تحميل نظريه‏هاى علمى بر قرآن.
تذكر 3: برخى از صاحب نظران معيارهاى ديگرى براى تفسير علمى ذكر كرده‏اند از جمله:
- تفسير آيات مطابق معناى نظم قرآن باشد.
- قرآن را در معرض نظريات علمى متضاد قرار ندهد.
- مفسّر در پى اثبات اشارات علمى قرآن به وسيله نظريات علمى باشد.
- آيات قرآن را اصل و محور تفسير قرار دهد، (نه مطالب علمى را)
- مفسّر ملتزم به معانى لغوى عرب در آيات باشد.
- تفسير علمى با مطالب شرعى مخالف نباشد.
- تفسير علمى مطابق آيه باشد نه كمتر و نه زيادتر
- تأليف و تناسب آيات و وحدت موضوعى آنان رعايت گردد.109
البته برخى از معيارهاى فوق به نوعى به يكى از معيارهاى سه گانه پيشين باز مى‏گردد، و برخى ديگر، از شرايط عامّ تفسير است.

1 - در قرآن كريم حدود 1332 آيه وجود دارد كه به مطالب علمى اشاره دارد110 و استخدام علوم در تفسير قرآن موجب تبيين اشارات علمى قرآن شده، و ما را در تفسير، تبيين و فهم بهتر آيات كمك مى‏كند؛ براى مثال وقتى قرآن از زيان و منافع شراب سخن مى‏گويد «قُلْ فِيهَا إِثْمٌ كَبِيرٌ وَمَنَافِعُ لِلنَّاسِ» (بقره /219) يافته‏هاى علوم پزشكى اين آيه را توضيح مى‏دهد و مقصود خدا را از منافع و مضار تبيين مى‏كند، تفسير روشنى از آيه در اختيار ما مى‏گذارد.
بلكه گاهى تفسير برخى آيات قرآن بدون كمك گرفتن از علوم جديد بسيار مشكل مى‏شود. براى مثال: فهم و تفسير آيات 14-12 سوره مؤمنون و آيه 5 سوره حج نياز مبرم به استفاده از علوم پزشكى دارد. و همان طور كه براى فهم لغات آيه از علم لغت استفاده مى‏كنيم، براى فهم مراحل خلقت انسان نيز از علم جنين‏شناسى استفاده مى‏كنيم.
2 - تفسير علمى قرآن در برخى موارد مى‏تواند اعجاز علمى قرآن را اثبات كند؛111 يعنى قرآن كريم چهارده قرن قبل مطلبى علمى را بيان كرده كه براى انسان آن عصر كشف نشده بوده است و مردم از آوردن مِثلِ آن عاجز بوده‏اند و اكنون پس از قرن‏ها به‏طور قطعى به وسيله علوم تجربى كشف گرديده است.
از اين مطلب استفاده مى‏شود كه قرآن معجزه‏اى الهى است كه نمى‏تواند كلام بشرى باشد.
در مورد اعجاز علمى قرآن به آياتى در مورد زوجيّت عام موجودات (و زوجيّت گياهان)،112 نيروى جاذبه،113 حركت خورشيد،114 فلسفه حرمت شراب خوارى،115 مراحل خلقت انسان،116 لقاح ابرها و گياهان117 و... استدلال شده است.118
آقاى راترود ويلانت، نيز در اين مورد مى‏نويسد:
«هواداران تفسير علمى در صدد اثبات اين معنا هستند كه قرآن چندين قرن نسبت به عالمان جهان غرب تقدم دارد چرا كه مطالبى را در آن زمان متذكر شده كه ]پس از گذشت چند قرن[ تازه عالمان غربى آنها راكشف مى‏نمايند. اكثر شيفتگان تفسير علمى اين برترى زمانى قرآن در زمينه معرفت علمى را به عنوان نمونه بارزى از اعجاز قرآن تلقى كرده و همواره در براهين و مجادلات علمى خود در برابر غرب بر اين بعد اعجاز و تقليد ناپذيرى قرآن تاكيد مى‏ورزند».119
3 - تفسير علمى قرآن سبب افزايش ايمان مردم مسلمان و گرايش غير مسلمانان به قرآن و اسلام مى‏شود؛ يعنى هنگامى كه ثابت شد قرآن اشارات علمى دارد كه قرن‏ها قبل از كشفيات علوم تجربى آنها را بيان كرده است، ايمان مسلمانان و به ويژه جوانان نسبت به صدق قرآن بيشتر مى‏شود؛ همان طور كه مخالفان قرآن در برابر آن سر تسليم فرود مى‏آورند و به عظمت آن اعتراف مى‏كنند.
از اين رو است كه مى‏بينيم برخى دانشمندان غربى، همچون «موريس بوكاى» در كتاب «مقايسه‏اى ميان تورات، انجيل، قرآن و علم» به بررسى مطالب علمى قرآن، تورات و انجيل پرداخته است و در موارد متعدّدى اعتراف مى‏كند كه تورات و انجيل با يافته‏هاى علوم تجربى مخالف است، اما قرآن مطالب مخالف علم ندارد، بلكه در اين مورد مطالب اعجازآميزى بيان كرده است.120
4 - نظريه‏پردازى‏هاى علمى قرآن: همانطور كه قبلاً اشاره شد يكى از ثمرات برداشت‏هاى علمى از قرآن پديد آمدن نظريه‏هاى نو در زمينه علوم طبيعى - مثل وجود موجودات زنده در آسمان، (شورى /29) - و در زمينه علوم انسانى - مثل ديدگاه اقتصاد بدون ربا - است.
5 - جهت دهى به علوم انسانى: همانطور كه قبلاً اشاره شد يكى از ثمرات برداشت‏هاى علمى از قرآن پيدايش مبانى جديد براى علوم انسانى است كه موجب جهت‏دهى جديد به اين علوم مى‏گردد.
براى مثال: همانطور كه قبلاً اشاره شد يكى از ثمرات برداشت‏هاى علمى از قرآن پيدايش مبانى جديد بارى علوم انسانى است كه موجب جهت دهى جديد به اين علوم مى‏گردد.
براى مثال: رعايت اصل اساسى عدالت در اقتصاد و توجه به اصل فقر زدايى در اقتصاد و مديريت و نيز رعايت اخلاق اسلامى در مديريت و نيز توجه به دو بعدى بودن شخصيت انسان (روح و جسم) در روانشناسى و با توجه به خدا محورى به جاى انسان محورى (اومانيسم) علوم انسانى مى‏تواند، مبانى جديدى براى اين علوم بوجود آورد و جهت جديدى به آنها بدهد به طورى كه علوم انسانى جديدى در جهان پديد آيد.

1 - علوم تجربى، غالباً قطعى نيست و نظريات و تئورى‏هاى آن، متزلزل است و بعد از مدّتى تغيير مى‏يابد و اگر قرآن را با علوم متزلزل و غير قطعى تفسير كنيم؛ پس از مدّتى كه آن نظريه‏ها تغيير كرد، مردم در مورد بيانات قرآنى شك كرده و ايمان آن‏ها متزلزل مى‏گردد؛ براى مثال، اين كه بعضى افراد قرآن را با هيئت بطلميوسى تفسير كردند و افلاك نه گانه را با آيات قرآن تطبيق نمودند و پس از قرن‏ها آن نظريه باطل شد، موجب گرديد تا بعضى گمان كنند علم هيئت جديدى (كپرنيكى) با قرآن در تعارض است.121
2 - تفسير علمى در بسيارى موارد به تفسير به رأى منجر مى‏شود؛ زيرا افرادى كه در صدد تفسير علمى قرآن هستند، به دلايل متعدّدى كه در ذيل مى‏آيد، به دام اين مسأله گرفتار مى‏آيند:
الف( بعضى افراد تخصّص كافى در قرآن و تفسير آن ندارند و بدون داشتن شرايط يك مفسّر، اقدام به تفسير علمى قرآن مى‏كنند و اين، يكى از مواردى است كه افراد به دام تفسير به رأى مى‏افتند.
ب( برخى افراد مغرض، ممكن است با استفاده از آيات ناظر به علوم مختلف، بخواهند نظريات خود را اثبات كنند كه گاهى اين نظريات، انحرافى و حتى الحادى است، ولى اين كار را با استفاده از تفسير علمى قرآن سامان مى‏دهند كه موجب تحميل نظرات بر قرآن مى‏شود كه از مصاديق بارز تفسير به رأى است؛ براى مثال، كسانى سعى مى‏كنند حقايق غيبى و ماوراى طبيعى قرآن را به مسائل محسوس ربط بدهند و تا آن جا پيش مى‏روند كه مى‏گويند: منظور قرآن از ملائكه، همان ميكرب هاست كه جان انسان‏ها را مى‏گيرد.122 و يا در جاى ديگر، قابيل را حمل بر دو دوره جامعه بى طبقه و جامعه فئوداليزمى (ارباب و رعيتى) مى‏كنند، تا با مراحل تكامل جامعه در مكتب ماركسيسم مطابقت كند.123
ج( برخى افراد مى‏خواهند همه علوم را از قرآن استخراج كنند (همانطور كه مورد غزالى گذشت) و در اين رابطه هر مطلبى علمى را با قرآن تطبيق و گاهى تحميل مى‏كنند كه موجب تفسير به رأى مى‏شود. در حالى كه بيان شد مبناى اين ديدگاه مخدوش است.
3 - تفسير علمى قرآن گاهى به تأويل غير جايز منتهى مى‏شود؛ چنانچه بعضى افراد براى تفسير علمى قرآن، از حدود ظواهر الفاظ و آيات مى‏گذرند و هر كدام از آيات را كه با يك نظريه، يا قانون علمى (كه مورد نظر آنهاست) منافات و تعارض دارد، تأويل مى‏كنند تا بتوانند آن نظريه را، به قرآن نسبت دهند.124 به عبارت ديگر نظريه‏هاى اثبات نشده علمى را به قرآن تحميل مى‏كنند كه نوعى تغيير به رأى است.
نمونه جالب اين نوع تاويلات، در مورد نظريه تكامل انواع داروين صورت گرفته است. يك نفر، كتابى مى‏نويسد با پيش فرض پذيرش نظريه تكامل و هر آيه‏اى كه موافق نظريه تكامل است مى‏آورد، سپس آيات مخالف را تأويل مى‏كند بر خلاف ظاهر آيات، آن‏ها را با نظريه تكامل وفق مى‏دهد و شخص ديگر، كتابى مى‏نويسد با پيش فرض ردّ نظريه تكامل و آيات مخالف را مى‏آورد، سپس آيات موافق نظريه تكامل را به نظر خود بر مى‏گرداند و مرتكب تأويل مى‏گردد؛125 و هر دو هم، نظر خود را به قرآن نسبت مى‏دهند و گاهى بر آن اصرار مى‏ورزند.
نمونه ديگر آن را در بحث «عرش» و «كرسى» و تأويل آن‏ها، به فلك هشتم و نهم مى‏توان ديد، چنانچه نمونه ديگر آن در تأويل قصه ابراهيم، حيات و مرگ جامعه‏ها در تفسير المنار ملاحظه شد.126 و شايد مقصود علاّمه طباطبايى نيز از «تطبيق» ناميدنِ تفسير، همين تحميل و تأويل آيات باشد.127
4 - تفسير علمى قرآن و آوردن مطالب علمى زياد، در لابه‏لاى تفسير قرآن، موجب مى‏شود كه مقصد اصلى آن كه تربيت، تزكيه انسان و هدايت اوست، فراموش گردد؛ چنانچه پاره‏اى از تفسيرهاى جديد (مثل طنطاوى) اين گونه عمل كرده‏اند؛ بر اين اساس، بهتر است از تفسير علمى قرآن، چشم پوشى كرده و مقاصد اصلى را در تفسير ذكر كنيم. به عبارت ديگر، تفسير علمى موجب سوء فهم، از ذات قرآن و وظيفه آن مى‏شود (چون با بيان مطالب علمى قرآن، گاهى هدف اصلى آن كه تربيت انسان است، فراموش مى‏گردد) و گمان مى‏شود كه قرآن تنها براى بيان علوم آمده است.128
5 - تفسير علمى موجب مى‏شود كه حقايق قرآنى مَجاز شود و بلاغت آن مخدوش شود؛ يعنى معانى اصلى خود را زا دست بدهد (و قرآن بر اساس لغت عرب صدر اسلام معنا نشود؛ پس تفسير علمى صحيح نيست. دكتر ذهبى در اين مورد مى‏نويسد: «از نظر لغوى تفسير علمى معقول نيست؛ زيرا الفاظ در طول قرون و اعصار، معنايشان تغيير مى‏كند و معانى لغوى، شرعى و اصطلاحى، پديد مى‏آيد و بسيارى از اين معانى جديد است كه در صدر اسلام نبوده است، با اين حال آيا مى‏تواند معقول باشد خداوند كه با همان الفاظ، اين معانى را كه نسل‏ها بعد، پيدا شده اراده كرده باشد؟ اين مطلب را كسى قبول نمى‏كند، مگر آن كه عقل خود را انكار كند.»129
آرى اگر تفسير علمى را بپذيريم، بلاغت قرآن، مخدوش مى‏شود؛ زيرا بلاغت عبارت از مطابقت كلام با مقتضاى حال است؛ در حالى كه طبق تفسير علمى بايد بگوييم كه خداوند، معانى و مفاهيمى را كه از الفاظ قرآن، اراده كرده، عرب‏ها به آن معانى جاهل بوده‏اند و اين موجب مى‏شود كه يكى از خصايص مهم قرآن )بلاغت و مراعات حال مخاطب را) از آن سلب كنيم.130
البته همانطور كه در بيان ديدگاه‏هاى موافقان و قائلان به تفصيل علمى گذشت، اين آسيب‏ها قابل پيشگيرى است، چون اكثر اشكالات به دو گونه «استخراج علوم از فهم قرآن و تحميل نظريه‏هاى علمى بر قرآن» وارد مى‏شود، بنابراين اگر مفسّر قرآن از گونه استخدام علوم قطعى تجربى در فهم قرآن استفاده كند، اكثر اشكالات و آسيب‏هاى فوق بر طرف مى‏شود و همانطور كه گذشت تفسير علمى مبانى و معيارهايى دار كه لازم است مفسّر قرآن آنها را رعايت كند، كه اگر بر طبق آنها تفسير علمى صورت گيرد، برخى ديگر از آسيب‏ها بر طرف مى‏شود.
به عبارت ديگر استفاده از علوم قطعى تجربى، آسيب اول را بر طرف مى‏سازد، و تفسير علمى توسط مفسّر داراى شرايط و استفاده از گونه صحيح تفسير علمى آسيب دوم و سوم را برطرف مى‏سازد، و رعايت اعتدال در استفاده از روش تفسير علمى، آسيب چهارم را برطرف مى‏سازد.
البته سوء استفاده از روش‏هاى تفسيرى يا افراط و تفريط برخى مفسّران در مورد روش خاص تفسيرى مخصوص تفسر علمى نيست و اين آسيب كم و بيش در بقيه روش‏هاى تفسيرى نيز وجود دارد كه با رعايت اعتدال و ضوابط تفسير و مفسّر، مشكل بر طرف يا كمتر مى‏شود.
در هر صورت تفسير علمى خلاف بلاغت قرآن نيست و موجب مجاز نمى‏شود چرا كه قرآن براى يك زمان و مردم خاص نازل نشده است و الفاظ و مفاهيم قرآنى در هر عصرى مصاديق جديدى پيدا مى‏كند مثل واژه «عمد» در آيه «رَفَعَ السَّماوَاتِ بِغَيْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَهَا» (رعد /2) كه به معناى ستون‏هاست ولى در طول زمان مصاديق متعددى مثل ستون خيمه و ستون‏هاى فولادى و نيروهاى ستون مانند مثل نيروى جاذبه پيدا كرده است. بنابراين كشف مصاديق جديد آيات و تبيين‏هاى جديد دليل عظمت قرآن و اوج بلاغت آن است كه محصور در زندان زمان نيست. البته ممكن است برخى افراد بر خلاف معناى لغوى مطالب را بر قرآن تحميل كنند كه اين خلاف لغت و بلاغت خواهد بود.

از مجموع مطالبى كه گذشت روشن شد كه تفسير علمى يكى از روش‏هاى تفسير قرآن است كه استفاده از آن براى فهم و تفسير آيات علمى قرآن ضرورى است، اين روش تفسيرى گونه‏هاى متعددى دارد كه استخراج علوم از قرآن و تحميل نظريه‏هاى علمى بر قرآن صحيح نيست چون منتهى به تفسير به رأى مى‏شود ولى استخدام علوم در فهم و تفسير قرآن صحيح است، در ضمن روشن شد كه تفسير علمى امتيازات خاصى همچون فهم بهتر آيات علمى قرآن و اثبات اعجاز علمى را دارد ولى آسيب‏هايى نيز داشته است كه اگر آن معيارهاى آن رعايت شود و از گونه صحيح تفسير علمى (استخدام علوم قطعى تجربى در فهم قرآن) استفاده شود غالب آسيب‏ها برطرف شود.