قرآن كريم در بيش از ده سوره درمورد زن بحث مى‏كند و حتى دو سوره‏به نام نساء نامگذارى شده است. (1) ازديدگاه دين مقدس اسلام و بر طبق‏آيات قرآن كريم زن و مرد بر حقيقت‏واحدى آفريده شده‏اند و جز بانزديكى به خداوند و انجام عمل نيك‏و شايسته بر يكديگر مزيتى ندارند وهرگز نژاد، پوست، جنس و رنگ‏باعث‏برترى نيست.
مساله اينكه زن در قرآن از چه‏پايگاه عظيمى برخوردار است، مبتنى‏بر اين است كه انسان در قرآن چه‏پايگاهى دارد. قرآن كريم تنها براى‏هدايت مرد نيامده، بلكه براى هدايت"انسان" آمده است، لذا وقتى هدف‏اساسى خود را بيان مى‏كند،مى‏فرمايد: "شهر رمضان الذى انزل فيه‏القرآن هدى للناس" (2)
كلمه "ناس" كه در اين آيه بيان شده‏است، جنس خاصى را در نظر ندارد،بلكه شامل زن و مرد به طور يكسان‏مى‏شود چرا كه قرآن كريم براى‏هدايت روح آدمى است، و روح از آن‏جهت كه موجودى مجرد مى‏باشد، نه‏مذكر است و نه مؤنث. (3)

قرآن كريم وقتى مساله زن و مرد رامطرح مى‏كند، مى‏گويد: اين دو را ازچهره ذكورت و انوثت نشناسيد; بلكه‏از چهره انسانيت‏بشناسيد. به عبارت‏ديگر حقيقت انسان روح اوست نه‏بدن و نه مجموع جسم و جان. اگرجسم نقشى در انسانيت انسان داشت- به عنوان تمام ذات يا جزء ذات‏سخن از مذكر و مؤنث‏بودن در بين‏بود، و بايد بحث مى‏شد كه آيا اين دوجنس مساويند يا متفاوت، ولى از آن‏جهت كه حقيقت هر كسى را روح اوتشكيل مى‏دهد و جسم او ابزارى بيش‏نيست، قهرا بحث از تساوى يا تفاوت‏زن و مرد نيز لازم نمى‏باشد. (4)

در داستانهاى قرآنى به زنانى‏برگزيده و ممتاز برمى‏خوريم كه درفراست و هوش سرشار و توانايى بردرك حقايق بسيار دشوار و در حل‏مسائل و رويدادهاى اجتماعى وسياسى بدان پايه و منزلت رسيده‏بودند كه حتى بزرگترين مغزهاى‏متفكر آن روزگار نمى‏توانستندكوچكترين ايراد و اشكالى به پيشنهادو نظر آنها وارد آورند، و مى‏توان ادعاكرد كه در مسائل اجتماعى و سياسى‏مافوقى نداشتند.
از آن جمله بانويى است‏به نام"بلقيس" دختر "شرحبيل" از دودمان‏پادشاهان كشور "سبا" كه در قلمروبسيار وسيع و گسترده‏اى حكمرانى‏مى‏كرد. براى اين بانو در تاريخ، تاج وتخت افسانه‏اى ذكركرده‏اندو گفته شده‏كه‏او وقومش خورشيدرا مى‏پرستيدند.
يكى از ماموران حضرت‏سليمان‏«عليه السلام‏» بر اين مطلب آگاه شد،و پس از تحقيقات كامل تصميم گرفت‏جريان را به حضرت سليمان گزارش‏دهد. قرآن كريم گزارش او را اينگونه‏بازگو مى‏كند:
"زنى را ديدم كه بر مردم آن سامان‏سلطنت و حكومت مى‏كرد و داراى‏همه چيز بود; دستگاهى عريض وطويل و تاج و تختى بس بزرگ داشت.ولى شيطان بر او و قومش چيره شده وكارهايشان را در ديدگاهشان آراسته وخوب جلوه‏داده واز راه‏حق منصرفشان‏كرده است و خورشيد را به جاى خداسجده مى‏بردند و هدايت نشده‏اند." (5)
حضرت سليمان فرمود:
"در اين باره تحقيق خواهيم كرد كه‏آيا اين گزارش براستى تهيه شده است‏يا به دروغ؟!" (6)
از اين رو، براى دريافت‏حقيقت،نامه‏اى نوشت و به جايگاه حكومت‏آن زن فرستاد. بلقيس نامه را گشود وپس از آگاهى از مضمون آن حاضرنشد مستبدانه راى خود را بر اطرافيان‏و مردم كشورش تحميل كند، لذا رجال‏دولت و مشاوران خود را گرد آورد تا ازتدبير آنان نيز استفاده نمايد.
پس از گرد آمدن رجال و مشاوران،نامه سليمان‏«عليه السلام‏» را به آنان ارائه دادو گفت: «اى بزرگان! نامه بزرگ ومهمى به دستم رسيده است.» ازجانب سليمان و به نام خداوند رحمان‏و رحيم. در نامه فرمان داده كه ازدعوتش سرپيچى نكنم و از سر تسليم‏به سوى او رهسپار شوم"«اى بزرگان! در اين باره نظربدهيد، چون من هيچگاه بدون دخالت‏شما در كارى تصميم نمى‏گيرم.»
رجال دولت و مشاوران همه با هم‏گفتند: « ما مردانى پيكارگر و مبارزانى‏دلير هستيم (براى كارزار با او آمادگى‏داريم) ولى در عين حال هرچه دستوربفرمايى مطيع فرمانيم" (7)!
اين تهور و بى‏باكى مشاوران كه - دم‏از نيرو و لشكر مى‏زدند فكر ملكه رادگرگون نكرد، بلكه به خود اجازه دادباصراحت كامل راى خود را ابراز كند:
" پادشاهان هرگاه به قصد جنگ به‏شهرى درآيند آن را تباه كرده و به‏دست ويرانى مى‏سپارند، و بزرگان وشرافتمندانش را به خوارى مى‏نشانندو پست و زبونشان مى‏سازند، اين‏است‏سياست آنها". (8)
از جمله بالا به خوبى بر مى‏آيد كه‏ملكه سبا از روزگار خود و يا ازجريانهاى تاريخى، اين تجربه گرانبهارا آموخته بود; لذا براى رفع مشكل‏راه حل ديگرى پيشنهاد كرد تاحضرت سليمان‏«عليه السلام‏» را بشناسد كه‏آيا مرد دين است‏يا دنيا.
" من پيشكشى برايش مى‏فرستم تا ببينم فرستادگان چه خبر مى‏آورند." (9)
آزمايش ملكه نتيجه مثبت داد وفهميد كه سليمان‏«عليه السلام‏» پيامبر خدا ومرد حق است كه هرگز زر و زور او رااز انجام وظيفه باز نمى‏داد. لذاسليمان‏«عليه السلام‏» را به عنوان پيامبر خداتصديق كرد. او مى‏دانست كه اگر دربرابر پيامبر خدا بايستد در برابر حق‏ايستاده، مانع حق پرستى مردم شده وآنان را در جهل و نابخردى خرافات‏سرگرم نگه داشته است .
بلقيس تصميم گرفت‏با تمام قوم ورجال مملكت تسليم دعوت‏سليمان‏«عليه السلام‏» شود. او هنگام حركت‏مى‏گفت : "پروردگارا! من به خويش‏ستم كردم و اينك چون سليمان تسليم‏پروردگار جهانيان شدم." (10)

1- بلقيس ملكه قوم سبا عليرغم‏گفته كسانى كه زن را ذاتا سفيه و نادان‏مى‏دانند و معتقدند زن از ديدگاه‏اسلام به طور ناچيزى، طرف توجه‏قرار گرفته زنى است‏خردمند و فرزانه‏كه در كارهاى اجتماعى و سياسى واداره مملكت داراى اطلاعات كاملى‏است تا آنجا كه از همه مشاورين خودبهتر توانست از آن نيروى فعال و مؤثروجودى خود استفاده كند.
2- داستان ملكه سبا بر خلاف نظركسانى كه مى‏گويند زن موجودى‏عاطفى است و احساسش را بيش ازعقل در امور اجتماعى دخالت مى‏دهدو بايد از اين امور بركنار باشد به مامى‏فهماند كه اگر محيطى در جامعه‏اسلامى براى پرورش او ايجاد شودبدانسان كه او را به ارزشهاى انسانى‏خود واقف كند، مى‏تواند در اينگونه‏امور با حفظ عفت و عصمت دخالت‏كند.
بنابراين مطالبى كه با دست‏بيگانگان در اخبار و روايات ، واردشده قابل پذيرش نيست و نبايد زن راازدخالت دراموراجتماعى دور بداريم.
3- داستان مزبور نشان مى‏دهد كه‏زن خردمند همانند مردان خردمندمى‏تواند در امور، مآل انديشى كند.پس بايد در مشورتها و امور از استعدادو افكارش استعانت جوييم. (11)
4- داستان قرآنى اين نكته را روشن‏مى‏سازد كه زن ذاتا سفيه و يا ناقص‏العقل نيست، وگرنه شخصيتى چون‏سليمان بن داوود«عليه السلام‏» كار عبث وبيهوده انجام نمى‏داد تا ببيند كه آيابلقيس از زنان خردمند ست‏يا نه؟ (12)
سلامت راى و روشن بينى وى نيزاز اينجا روشن مى‏شود كه نخست‏كسانى را براى آزمايش نزدسليمان‏«عليه السلام‏» فرستاد تا از حال وقدرت آن حضرت، آگاهى يابد، وحاضر نشد پيش از بررسى كامل وروشن شدن وضع، تصميم به صلح ياجنگ گيرد.
5- ملكه سبا، زنى است كه امورمملكت‏خود را مطابق حكم عقل‏اداره مى‏كند و مى‏داند كه اگر بر خلاف‏خرد حكمرانى نمايد، به زيانش تمام‏خواهد شد; لذا هنگامى كه نامه‏سليمان‏«عليه السلام‏» را خواند بى‏درنگ‏مجلس شورا تشكيل داد و بزرگان‏ملت را از اين امر آگاه كرد.
6- بلقيس همين كه به واسطه نامه‏حضرت سليمان‏«عليه السلام‏»، برگرداندن‏هديه‏اش و رسيدن به دربار آن‏حضرت و ديدن كاخ خود در آنجا،عظمت و بزرگوارى حضرت‏سليمان‏«عليه السلام‏» را ديد، يقين كرد كه اوپيامبر است و ديگر جاى تامل و درنگ‏نيست; لذا با سرافكندگى وشرمسارى‏رو به درگاه خدا كرد و گفت:
" رب انى ظلمت نفسى و اسلمت مع‏سليمان لله رب العالمين" (13)
پس :
1- نخست اقرار و اعتراف كرد كه‏بر خود ستم كرده است.
2- تصريح به توحيد كرد.
3- توحيد خود را، بر رويه و اعتقادسليمان‏«عليه السلام‏» قرار داد.
4- بر ايمان خود تاكيد كرد كه ايمان‏به پروردگار جهانيان است.
از اين نكات نيز استفاده مى‏شودكه زن ذاتا موحد و تسليم حق است.