حجت‌الاسلام والمسلمین حسینعلی یوسف ‌زاده، عضو هیئت علمی پژوهشکده قرآن و معارف در گفت‌وگویی با اشاره به موضوع مهم کمک به نیازمندان، اظهار کرد: خداوند در جای جای قرآن انسان‌ها را نسبت به یکدیگر توجه داده یعنی از مؤمنان خواسته که نسبت به حوائج برادران و خواهران مؤمن خود توجه داشته باشند و وقتی از آن‌ها تقاضای کمک می‌شود موظف هستند به یاری فرد نیازمند بشتابند.

وی با اشاره به آیات ۴ تا ۷ سوره ماعون واقع در جزء ۳۰ قرآن کریم ادامه داد: یکی از جاهایی که قرآن به این موضوع اشاره کرده سوره ماعون است که در این آیه بیان شده «وای بر نمازگزارانی که نسبت به نماز خودشان دقت لازم رو ندارند»؛ برخی این دقت نداشتن را کاهلی در نماز و پراکنده خواندن یا در وقت خود نخواندن معنی کردند که در این باره روایات زیادی نیز آمده است.

یوسف ‌زاده  اضافه کرد: برخی نیز معتقدند با توجه به دو آیه بعد این نماز اگر نماز باشد باید رفتار انسان را درست کند پس اگر با ریا نماز بخواند یا به تعبیری دیگر در جمع نماز بخواند و در خلوت این کار را انجام ندهد مشخص است که نمازشان آن‌ها را در صراط مستقیم قرار نداده است.

پژوهشگر قرآنی ابراز کرد: این آیات همچنین اشاره دارند به نمازگزارانی که اگر نیازمندی از آن‌ها تقاضای کمک کند به او کمک نمی‌کنند این‌چنین کسی نمازش نماز واقعی نیست و به امر نماز اهتمام نداشته؛ چون نماز انسان را طوری تربیت می‌کند که در مسیر حق قرار بگیرد. برخی «ماعون» را زکات ندادن معنی کرده‌اند و برخی تمامی مایحتاج ضروری زندگی که انسان می‌تواند با آن به کسی کمک کند ا اما دریغ می‌کند.

وی با اشاره به آیات ۱۸ تا ۳۳ سوره قلم واقع در جزء ۲۹ قرآن کریم عنوان کرد: در این آیات به داستانی اشاره شده که در مورد باغی است که صاحبانش تصمیم می‌گیرند صبح زود به برداشت محصول آن بپردازند تا فقیری سر راهشان قرار نگیرد و چیزی به فقرا ندهند به همین دلیل زمانی که صاحبان باغ در خواب هستند از سوی خداوند بلایی نازل می‌شود که تمام آن باغ را سوزانده و به خاکستر تبدیل می‌کند.

یوسف زاده ادامه داد: صبح روز بعد زمانی که صاحبان باغ به سراغ میوه‌ها رفتند در حالی که آهسته صحبت می‌کردند که مبادا فقرا متوجه صحبتشان شوند با باغ سوخته مواجه شدند و آنجا بود که متوجه شدند نه تنها دیگران بلکه خود را نیز از نعمت پروردگار محروم کردند و به درگاه خدا اقرار کردند که خدایا ما ظالم هستیم.

وی تصریح کرد: بیان آیاتی از این دو سوره و ارتباط آن‌ها به این جهت بود که به نیازمندان در حد توانمان کمک کنیم و اجازه ندهیم به مرحله‌ای برسیم که در قیامت اعتراف کنیم که آن زمان دیگر فایده نداشته و تنها پشیمانی به دنبال دارد.